"တော်တော့နော်..မင်းမူးနေပြီ. .ဒီလောက်နဲ့ တော်တော့"
"ဟင့်အင်း မတော်နိုင်ဘူး..ဟာအိုဟျောင်း မကြိုက်တာ ဘာလုပ်မိလို့ ကျွန်တော့်ခံစားချက်တွေကို မသိကျိုးကျွံပြုနေတာလဲ.?"
"ကျေးဇူးပြုပြီး ငါ့လက်ကို ဒီလောက်နဲ့ လွှတ်ပါတော့!!"
"မလွှတ်နိုင်ဘူး ကျွန်တော်အပေါ် ဒီလောက်ထိ လုပ်မှဖြစ်မှာလား"
"အီမင်ဂျယ်!!"
အစကတည်းက အလုပ်တူညီလေးတစ်ယောက်လို ခင်မင်ရသည့် မင်ဂျယ်က ဒီလောက်ကြီးရောင့်တတ်လာလိမ့်မယ်လို့ မထင်မိခဲ့။
ကိုယ့်အပေါ်တဖြည်းဖြည်းမရိုးသားမှန်းသိလာပေမယ့် ကိုယ့်ဘက်က အတတ်နိုင်ဆုံးစည်းတားကာ အရိုးသားဆုံးဆက်ဆံခဲ့၏ ။
အခုလည်း ဌာနတူဝန်ထမ်းအမတစ်ယောက်ရဲ့ မွေးနေ့မို့ အကုန်အတူတူ စားကြသောက်ကြပေမယ့် ကားမယူလာမိဘဲ စောစောပြန်ချင်သည့်သူက ဒုက္ခကို လှလှနဲ့တိုးတော့သည်။
ဂယူဗင်းက လိုက်ပို့မယ်ပြောပေမယ့် ဆိုကြကကြမည့်နေရာကို ဆက်သွားကြဦးမှာမို့လို့ အနှောင့်အယှက်မပေးချင်တာနဲ့ ပြန်တော့မည်ဆိုတဲ့ မင်ဂျယ် ကားနဲ့ လိုက်လာခဲ့တာဖြစ်၏ ။
"ဟျောင်း..ချစ်တယ်လို့!! ကျွန်တော့်ကို စဥ်းစားပေးပါနော်"
"စဥ်းစားစရာမလိုဘူး ငါ့က မင်းကို ညီလေးတစ်ယောက်လိုပဲ ခင်တာမို့လို့!!"
တတ်နိုင်သလောက် ပြေပြေလည်လည်ပြောနေရင်းကနေ ရှေ့ဆက်တိုးနေသည်မို့ ဒေါသက ထွက်လာရကာ အသံကလည်း ခပ်တင်းတင်းဖြစ်သွားရသည်။
ခုအနေအထားက မင်ဂျယ်ကားပေါ်မှာဖြစ်ကာ ခါးပတ်,ပတ်ပြီး မောင်းထွက်တော့မည့်ဆဲဆဲတင်မှ ရီဝေဝေအကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်လာပြီး ကားမမောင်းဘဲ ဒီကောင်က စိတ်ရူးပေါက်ကာ ဟိုလိုလိုဒီလိုလိုစကားတွေ လာပြောနေသည်မဟုတ်လား..
"ဟျောင်း~"
"ခုချက်ချင်း ငါ့လက်ကိုလွှတ်!"
"မလွှတ်ဘူး!!"
မင်ဂျယ်ဆီက သေချာတဲ့အဖြေကိုကြားတာနဲ့ ချက်ချင်း လက်ကို ဆက်ခနဲဆောင့်ရုန်းကာ ခါးပတ်ဖြုတ်ပြီး ကားပေါ်က ဆင်းချလိုက်သည်။
