တစ်ပြစ်ကနေနှစ်ပြစ်တိုးသွားတဲ့ ကျန်းဟောင့်ကို သူက ဒီအတိုင်းလွှတ်ထားပေးမှာ မဟုတ်ပါပေမယ့် သူ့ကျော့ကွင်းဆီကို မဖိတ်ခေါ်ရသေးပါဘဲနဲ့ သားကောင်လေးက အလိုလိုတိုးဝင်လာလေ၏ ။
သူ စိတ်ဝင်စားဟန်မပြဘဲ စားပွဲပေါ်က Laptop ဆီပဲ အကြည့်ပို့ထားတော့ အာရုံထဲ တိုးဝင်လာသည်က နီးကပ်လွန်းတဲ့ အထိအတွေ့တစ်ခု။
ထို့နောက် သူ့ဘေးနား နီးသထက်နီးအောင် တိုးဝှေ့ရင်း သူ့လက်တစ်ဖက်ကို အလုပ်လုပ်လို့မရအောင် တားဆီးလာလေ၏ ။
"ကျန်းဟောင့်...ဖယ်...ငါ အလုပ်လုပ်နေတယ်လေ"
"ဟင့်အင်း"
"မင်း..ကလေးလား ပွတ်သီးပွတ်သပ်နဲ့"
"အွန်း.."
"ဘာအွန်းလဲ...ငါ အလုပ်လုပ်နေတာ သွားတော့"
"မသွားဘူး...ငါ အိပ်လို့မပျော်လို့"
ဆက်ပြီး တိုးကပ်နေသူကို ဆက်ပြီး လျစ်လျူရှူချင်ဟန်ဆောင်လိုက်တော့ တစ်ဖက်က သူ့ခါးတွေထိ သိမ်းကျူံးဖတ်တွယ်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းတိုးဝင်လာ၏ ။
"တကယ်တော့...ဟျောင်းနဲ့ငါက ဒီတိုင်းမိတ်ဆွေဆက်ဆံရေးမျိုးပါ..တကယ်တမ်း ဟျောင်းစိတ်ထဲရှိနေတဲ့သူက ရစ်ခီလေ...ပြီးတော့ စာသင်သွားရတဲ့ အိမ်ကလည်း ဟျောင်းညီလေးမှန်းတကယ်မသိခဲ့တာပါ..ဟျောင်းက ထမင်းဖိတ်ကျွေးတော့ အရမ်းကြီးငြင်းရင် မသင့်တော်တာမို့..."
စကားသံတို့ စက္ကန့်ပိုင်းမျှ ရပ်သွားရပေမယ့် ခေါင်းလေးကိုတော့ သူ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝှေ့ထားဆဲ။
သူ့ခါးလေးကို ဖတ်တွယ်ထားတဲ့ ကျန်းဟောင့်လက်တွေကတော့ အနည်းငယ် ပြေလျော့လာကာ သူ့အင်္ကျီစလေးကိုသာ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လာ၏ ။
"ပြီးတော့ ဟျောင်းက အိမ်မှာလဲ သိပ်မနေဘူးဆိုတော့ တွေ့စရာ အကြောင်းမရှိတော့တာမလို့ ဒီတစ်ကြိမ်ကို လက်ခံလိုက်တာ....မင်းကို ပြောရင်လည်း မင်းက ခွင့်ပြုမှာမဟုတ်ဘူးလေ"
"ကျန်းဟောင့်... ခု မင်းက ငါကို အပြစ်တင်နေတာလား.?"
"အဲလို မဟုတ်ပါဘူး"
"ဒါဆို ဘယ်လိုလဲ"
"ဟို ငါက မင်းစိတ်ရှင်းစေချင်လို့ ရှင်းပြနေတာကို.. "
