Fictional (making some slight changes)

Chapter 28

Chapter 28

" Mico?" hinalughog ko ang buong bahay pero hindi ko sya makita.. Chineck ko na rin yung stairs paakyat sa bubong pero wala naman sya dun. Lumabas ako para sana hanapin sya pero parang may nagsabi sakin na tumingin sa taas, and there I saw him. Nakaupo sa bubong at nakatingin sa malayo..

" Mico!" tawag ko,

Pero hindi parin sya tumingin sakin kaya nagmadali akong pumasok ulit sa loob para umakyat sa bubong pero pagakyat ko dun nasa baba na sya, nakatingala sakin sa bubong, " Ikaw ha! Pinapagod mo ko!"

Walang nagiba sa reaksyon nya, hindi ko ito mabasa. Bigla syang tumalikod at naglakad papalabas ng lawn ko kaya mabilisan akong pumasok sa loob at bumaba sa stairs.. Pero pagbukas ko ng pinto wala na sya sa lawn ko.. Kaya nanakbo ako sa may street at tiningnan ko kung saang direction sya pumunta,

" Arg. Halimaw naman ang legs nito." Bwisit na saad ko, eh ang layo nya na kaya agad!

Nananakbo ako pupunta sakanya pero kahit anong takbo ko hindi ko sya maabutan.. Ang layo nya parin. Nagalaw naman ako pero parang ang bagal ko, hindi mabawas-bawasan yung pagitan namin. Takbo lang ako ng takbo, sinisigaw ang pangalan nya pero hindi sya lumingon ni hindi rin sya tumitigil manlang. Tuloy-tuloy parin sya sa paglalakad, bakit hindi nya ko pinapansin?!

Nararamdaman ko na ang pagod at bigat ng mga paa ko, kaya tumigil muna ako at hinabol ang paghinga nakapatong ang mga kamay sa mga tuhod. Naiiyak akong tumingin sakanya sa malayo.

Nananaginip ba ulit ako?

Kahit nagbublurred na ang paningin ko at ang bigat ng paa ko ay nanakbo ako parin ako.. Di ko hahayaang mawala sya sakin.. Takbo ako ng takbo, walang tigil. Takbo lang, takbo lang Yumi.

Nakalingat lang ako sandali ay biglang na syang nawala sa paningin ko. Lumakas ang iyak ko habang tinitingnan ang buong lugar.. I don't even know where l am. Nakatayo lang ako dun, hinahayaang tumulo mga luha. I feel so damn lost. Like some piece of me is going to recede with me fully aware of it because I am feeling it. The worst thing is I'm so afraid and I can't think straight. I'm so scared of losing that piece because somehow I know that piece is the only piece needed for me to be complete, for me to finally be completed again.

Walang iba pang tao dun kung hindi ako.. Hindi ko rin matingnan yung lugar ng maigi, iyak nalang ako ng iyak. I wish he will stop, turn around and find me.. I beg for him to go find me.

I beg for him to, please. Just please, don't walk away—stop walking away.. I want to see you. Natatakot ako. Natatakot ako na baka may mangyaring masama. Natatakot akong baka mawala ka..

Nagsimula ulit ako humakbang, natulo parin ang luha.. Gusto ko syang makita. Gusto kong tanungin bakit sya umalis.. Gusto ko sya makausap. Kailangan kong habulin sya.

Yung mga hakbang ko ay naging mas mabilis. Nagsimula ulit akong tumakbo. Desidido ako. Hahanapin ko sya. Bahala na. Habang natakbo nagiisip ako bakit, bakit nya ko iniiwasan? Dahil ba nagalit ako kanina? Dahil ba sa kinanta ko? O-o dahil hindi nya na gusto?

Napatigil ako sa pagtakbo at naglakad nalang pinupunasan ang mga luha ko.. Naiiyak ako ng sobra sa huli kong naisip. Baka nga dahil hindi nya na ako gusto?

Tuluyan ulit akong naiyak. Ayokong isipin yun. Gusto nya parin naman ako diba? Pinunasan ko ang mga luha ko at tiningnan ang paligid.. Pamilyar ito.

Nanlaki ang mga mata ko at nagkaroon ng unting pag-asa sa puso ko. Lakad-takbo ang ginagawa ko hanggang sa lumiko ako sa tamang destinasyon ko. Walang lingon-ligon, nanakbo sa pupunta sa gitna ng field na pinagdalhan sakin ni Mico kahapon..

Malapit na ko dun sa may lamesa nang marealize kong.. wala. Wala sya dito. Napatigil ako sa pagtakbo at naramdaman yung sobrang pagod. Naguna-unahan ang mga luha sa paglabas sa mga mata ko.. Kasi alam ko sa moment na yun,

Pagod na ko.

Napatungo ako patuloy na kinakain ang katotohanan na talo ako. I'm not good enough. I'm wrong. That I'm so unworthy of him. Biglang naramdaman ko yung pamilyar na yakap mula sa likod. Yung pamilyar na pakiramdam, yung pamilyar na nangyayari tuwing hinahawakan syang part ko.. It always felt right. It felt like some puzzle piece is finally fitted in the right place. Yung hindi na kailangan ipagpilitan yung isang piece na yon kasi finally nakita na yung right place.

Lahat ng nararamdaman ko kanina ay naisa-tabi, that strange overwhelming feeling took over. And there, I confirmed myself: I'm in love. I was in love even before I realized it—no, I knew I was in love ever since the way I looked at him changed. I knew I was already in love with him ever since I was so afraid of losing him. I just haven't accepted it and tried to push those feelings away.

" Yumi.." he buried his face in my neck and I felt his tears wet my shoulder, " Yumi.." lalong humigpit yung yakap nya,

" Mico," tawag ko sakanya, " Don't—don't," hindi ako maituloy ang sasabihin ko dahil sa mga luha ko at dahil natatakot ako sa magiging sagot nya..

" No. I love you.. I still love you. I always have." Lalong akong naiyak dahil sa kaba sa sagot nya kahit galing na mismo sakanya sa mahal nya parin ako, " Mico, kung hindi na okay lang. Sabihin mo na.."

He assured, " I never stopped loving you."