young, dumb, stupid, Minchan

31

Dudaklarımın arasına koyduğum sigarayo yakıp arkama yaslandım ve pakette kaç tane kaldığına baktım. 11 şuanlık yeterli bir sayıydı.

Derin bir nefes çekip kafamı hafifçe yukarı kaldırdım ve üfledim. Hem uykusuzluktan hemde dumandan yavaş yavaş başım ağırmaya başlıyordu. Gözlerimi kapattım ve bir duman daha çektim.

"Minho... Lütfen bana tamamen uyanamamış olduğumu söyle"

Balkonun kapısından gelen ses korkmama sebep olurken sesin sahibini tanıyınca rahatlamıştım. Ancak rahatlık, saniyesinde yerini tedirginliğe bıraktı. Ben ne diyeceğimi bilemezken Momo gözlerini iyice ovuşturdu ve tekrar bana baktı.

"Sigara mı içiyorsun?!"

"Sessiz olsana, annem uyanıcak!"

"Tanrı'm..."

Şaşkınlığı gözlerinden okunuyordu. Kızmış mıydı, yoksa üzülmüş müydü anlamıyordum. Fakat, yine de bu kadar abartması saçma değil miydi?

"Abartma Momo"

"Sen daha küçücüksün! Bu yaşta kendine zarar veriyorsun!"

"Millet 7. sınıfa giderken içiyor, ben üniversite 2. sınıfım abla!"

"Hala küçüksün! Minho, hayır. Her şeyine tamamım ama bu, hayır."

"Momo... Neden bu kadar abartıyorsun? 2 sigaradan ölmem merak etme"

"İstemiyorum Minho. Bırak"

"Bakarız"

Göz devirdi ve gelip yanıma oturdu. Dizlerini kendine doğru çekip çenesini yasladı. Bende sigaramın son dumanını alıp söndürdüm.

"Neden uyandın?"

"Asıl sana sormak lazım Minho bey. N'oldu, sigara içmeden yapamıyor musun artık?"

"Momo, fazla abartıyorsun ve sinirlerimi bozmaya başladın"

"Gerçekten, neden uyandın? Ben normalde bu saatlerde uyanırım zaten ama sen okula zor uyanıyorsun"

"Nedeni yok, uyuyamıyorum"

Yüzünü bana çevirdi ve kaşlarını çattı. "Ayrıca 2 gündürde bir durgunsun. Çabuk, anlat"

Tepkisi beni güldürdü ama hâlâ cevap bekleyen ifadesi yüzünden kısa sürdü. Açıkcası, şuan hissettiklerimin bile ne olduğunu bilmiyordum ama derin bir nefes aldım ve alacağım tepkiye kendimi hazırlayarak konuştum.

"Chan'la öpüştük" dedim ve gözlerimi kapattım hızlıca. Utanıyor muydum? Sanmıyorum.

"Aman Tanrı'm, AMAN TANRI'M!" Sandalyeden gelen sesten ayağa kalktığını anlamıştım ve gözlerimi açtım.

"Momo! Sessiz ol annem uyanıcak!"

"Peki peki, Noldu şimdi, nesiniz?"

Yüzümü başka bir tarafa doğru çevirdim ve sıkıntılı bir nefes verdim. "Bende bilmiyorum. 2 gündür bırak onunla konuşmayı, Hyunjin'e bile cevap yazmadım"

"Ama neden?"

Tekrar ona baktığımda düşünceli bir şekilde bana bakıyordu. Gerçekten Momo olmasaydı ne yapardım bilmiyordum.

"Bilmiyorum... İçimde garip bir şeyler var. Ne hissettiğimi bende çözemiyorum. Evet Chan'ı seviyorum fakat... İşte burada tıkanıyor her şey. Önümüzde bir engel yok, ikimizde seviyoruz ama... Sorun benim. Ne düşündüğümü bilmiyorum"

"Çekiniyor musun?" Başımı iki yana salladım. "Sevdiğine emin misin?" Bu sefer olumlu anlamda salladım. "Korkuyor musun?" Tekrar başımı iki yana salladım. Neyden korkucaktım mı?

"O zaman malsın"

Kaşlarımı çattım hemen. Aslında doğru söylüyor olabilirdi ama hayır. Mal değilim ben!

"Sensin o"

"Oğlum konuşsana lan çocukla! İkinizde seviyorsunuz, ikinizde aşıksınız. E ne bekliyorsunuz? Bu yeni nesil biraz salak mı geliyor çözemedim"

"O yeni nesille aranda 2 yaş var hatırlatırım"

"Yarın ya okulda Chan'la konuşuyorsun, ya da mesaj atıyorsun. Bak ikinizide keserim ona göre!"

Ellerimi teslim olurcasına kaldırdım ve güldüm. Momo'da aynı şekilde güldü.

Sırtıma soğuk bir rüzgar çarpınca titreyip ayağa kalktım ve kapının önüne geldim. "Ben dondum, kaçıyorum"

Momo başını salladı ve hırkasına iyice sarılıp balkonda oturmaya devam etti. Bende odama gittim ve yorganımın altına girdim. Hızlıca ısınırken gözlerimi kapattığım gibi uykuya daldım..

--

gencler biliyosunuz sinav haftasi basliyor o yuzden herhalde 2 hafta falan yb atmam cunku ben tum derslerde uyudum ve bastan sona calismam lazim😂😂

hem sizde fic okucaginiza ders calisin azcik😡😡

neyse hadi optum baibai💖