Since Then

Chapter 07

I met Saxon four years ago in the back of our town's library. The library was gigantic and the back of it had a storage area. That was the first time I felt butterflies in my stomach. I was thirteen, still young yet I was already on that stage wherein butterflies and rainbows bloomed. He was my first real boy bestfriend. He was the best of  all the bests. But certain circumstances might changed us and broke us apart, I knew things would go back to normal.

Saxon taught me to ride bike. He taught me that. My parents were surprised I could balance riding my sister's bike. From them on, I just practiced at balancing until know. I was still bad at balancing but it's quite fine than before.

"Tapos na." Saxon announced.

Tumayo ako nang tumayo siya. He dusted off the dirt and got his glass to drink his juice. Pinisil ko ang gulong at okay na yun kaysa kanina sa dating gulong ng bisekleta ko. "Salamat. Magkano ba ang gulong na'to?"

Umiling siya habang umiinom. Inubos niya muna ang juice bago nagsalita. "Hindi na. Libre yan."

Nagtaas ako ng kilay. "Hindi ako naniniwala na libre lang. Alam ko may kapalit." Matapang kong sagot.

He rolled his obsidian eyes and shook his head like he could not believe I answered him like that. Looking back to me, he answered. "Fine. Gawan mo ako ng poem. Diba writer ka?"

"Ako? Hindi ako nagsusulat."

"Liar. I know you love to write stories. I still remember how your wild imaginations work."

Naalala pala niya na nagsusulat ako. Isang beses niyang nabasa ang sinulat ko noon. Umiyak nga ako noon dahil ayaw ko na may nagbabasa sa gawa ko noon. Nahihiya kasi ako. Wrong spelling pa at ang daming maling grammar. Suwail kasing bata noon si Saxon pero nung umiyak ako ay binigay niya sakin ang notebook ko at hindi na naulit pa ang ginawa niya.

I warned him off about it.

"Hindi na ako nagsusulat. Pera nalang ang ibabayad ko sayo. Magkano ba ang isang gulong?"

"May pera ka ba ngayon?"

Umiling ako. "Wala." agad kong sagot. "Pero babayaran kita. Promise."

Tumango siya. Sa wakas ay sumuko din siya. "Fine. Pero kapag sinabi ko yung bayad mo ay bayaran mo agad ha. Demanding pa naman ako."

"Yabang."

Napangisi siya pagkatapos ay bigla siyang tumingin sa relo na nasa itaas ng dingding. "It's almost lunchtime. Dito ka na kumain. Wala naman sina Lola dito para samahan ako."

"Sige."

Sumama ako sa kanya sa kusina ng bahay. The huge kitchen was welcoming but I didn't like the interior because it's too old-fashion. The cabinets were brown and also the cabinets under the sink. It's very grandma style.

"Take a sit, please."

Pinaupo ako ni Saxon sa isang silya na may foam ang upuan. Napakagalante talaga ng pamilya ni Saxon. Naglapag siya ng dalawang plato sa lamesa na may kanin, ang isa ay sakin at ang isa ay para sa kanya. Kumuha siya sa kabinet ng prinitong manok. I gulped as I stared at the fried chickens. Minsan lang akong nakakakain ng fried chicken dahil hindi naman kami mayaman para bumili ng masasarap na pagkain, puro gulay at tuyo ang ulam namin, yung gulay ay sabaw lang naman ang habol ko kapag may sabaw. Hindi ako kumakain ng green vegetables.

"Salamat sa pagkain." sabi ko pero napangiwi ako sa dami ng kanin na linagay niya.

"Bakit?" tanong ni Saxon.

Umiling ako. "Wala." sagot ko lang.

Nagsimula kaming kumain ng tahimik. It's so awkward because we just reunited again after four years, am I that sarcastic? Nagkikita kami sa school, kalsada, at sa ibang tindahan pero hindi kami nagpapansinan. Akala ko kasi ay nagbago na siya at gusto niyang makasama ang mga mayayamang kaibigan niya na mga ka-uri niya.