ZORBA

ᯓ3

Dalgınım;
Dalıp dalıp gidiyorum bu ara
Neyi nereye koyduğumu
Unutuyorum.

Dargınım;
Kırıla döküle gidiyorum bu ara.
İnsanlar o kadar acımasız ki;
Kimi nereye koyduysam
Bulamıyorum...

(Jimin'den...)

Baş ağrısı ile uyanmıştım. Dünden sonra kendimi yetersiz,bitkin,ölmüş, iğrenç hissediyorum. o akşamdan sonra evime Taemin gelmişti kapıyı açmadım çünkü yüzümdeki kocaman morluğu göremezdi. Hem zaten beni pek sevmezdi, yani öyle sayılır. ama garip bir şekilde dün nasıl olduğumu sormaya gelmiş. gecenin o saatinde?
saçma ama bende merak ettim neydi bu merakı? garipti, sadece yani merak ettim neden cidden gecenin o saatinde geldi ve benim nasıl olduğumu sordu ki?

Daha fazla düşünmek istemedim ve
yatağımdan kalktım. Odamdaki banyoya girip yüzümü yıkadım.
İyice kendime baktım. Ne ara böyle bir hal almıştık? ne ara böyle bir duruma düşmüştük?
gözümdeki morluğu baktım ve bir anda gözüm döndü. Neredeyse yere düşecektim dengemi sağladım ama aklıma gece geldi ellerimi kafama götürdüm ve saçlarımın içine sokup yere çömeldim.

"Hayır,hayır olamaz kafam.."
kendimi durdurmaya çalışırken daha
çok ağrıtıyordum ve bu acıya sebep oluyordu.

Sakince yere oturdum ve nefes almaya çalıştım.
nefesimi düzgünledikten sonra yerden kalktım ve kafamı sallayıp odadan çıktım. Kendimi yatağa attım. Ellerimi başıma götürdüm ve gözlerimi kapatıp okşadım. Bir anda kapım çaldı. İlk cevap vermedim, sonrasında ise hemen gelen kişi için ayağa kalktım.

"oğlum girebilir miyim?"
Kapıya doğru yürüdüm ve açtım.

"Gel anne geç."
Annem dünden daha iyi duruyordu tabi gözündeki kocaman morluğa, patlamış dudağına,yara olmuş ellerine, yanağındaki kocaman el izine rağmen iyi gibi duruyordu.
içeri geçti bende ardından kapıyı kapattım.

Annem yatağa oturdu, eliyle benimde oturmamı söyledi. Yanına doğru yürüdüm ve oturdum. Elini yanağıma koydu ve okşadı.

"Oğlum baban..."
hemen elini çektim nazikçe.

"Babam ne?"
Derin bir nefes aldı ve konuşmaya başladı.

"Baban. dün olanlar için benden özür diledi. İçmiş ondan yani, geri dönmek istiyor özür dileyecek zaten hepimizden... bir daha yapmıyacak mış söz ver-"
Ayağa kalktım ve dudaklarımı araladım.

"Anne sen ne dediğinin farkında mısın? hayır, ve sende bunu kabul ettin öylemi? dudağına, yanağına,gözüne,ellerine bak. Bana bak..."
Dedim yüzümü ve ellerimi göstererek.

"Heryerim kesildi ve yumruklandı sen hala neyden bahsediyorsun?"
Annemde ayağa kalktı ve ellerimi tuttu.

"Cidden söz verdi oğlum bir daha yapmayacak."
Dedi üzüntülü bir ses tonuyla.

"En sonda böyle dediğinde hastanede yatıyordun Anne. neyin kafasını yaşıyorsun? yani böyle giderse yaşamayacaksın zatende."

Biraz ağır konuşmuştum kabul ve bu benim bile canımı yakmıştı ama doğru olan buydu, sanırım cidden büyümüştüm ve onları koruyabiliyordum. Ama canlarını yakarak...

Gözlerime çaresiz bir şekilde bakıyordu oda biliyor gelmesini istemiyor, oda hiç istemez ama zorunda anlıyorum onu. iki çocuğa bakamaz daha üniversitedeyim ve kardeşimde lisede bunun birde evlenmesi var, yemeği var, elektriği var yani var da var tek başına bakamam diyor anlıyorum.

Çalışmak istiyorum izin vermiyor, okuyacaksınız diyip duruyor ve bunun yüzünden onu evimize alıp duruyor kaç kere aldattı annemi. bir şey demedim kaç kere hakaretler etti, sövdü. onada birşey demedim ama konu şiddette gelince üzgünüm ama buna izin veremem.