ZORBA

ᯓ5

"Şişeleri açarım.
Alkole koşarım.
Bu bomboş dünyada,
Bir mana ararım."

(..)

Doktoru görür görmez kalp atışlarım hızlanıp,inerken bir yandan gözlerim yavaşça doluyordu. Nefes alış verişlerim hızlanmış,üstüne üstlük terlemeye başlamıştım. Doktor'un konuşmasını öylece beklemişti herkes. Doktor yere baktı eldivenleri ile oynadı,kafasını kaldırdı ve dudakları haraket etmeye başladı.

"Uzun bir ameliyat geçirdi ve..."
Hala elleriyle oynamaya devam ediyordu. Ben daha içeride kim var bilmezken herkes ağlamaya başlamıştı bile. Doktor elleriyle oynamayı bırakıp tekrar konuşmaya başladı.

"Bu uzun ameliyat sonucu cok uğraştık tabiki cok uzundu."
Doktor lafı geveleyip duruyordu ve bu benim sinirimi bozmuştu.

"Geveliyip durma şu lafı ağzında'da söyle. bizi burda meraklandırıp durma doktor."
Dedim sinirli bir şekilde. Adam ilk bana baktı ve konuşmasına devam etti.

"Ameliyat gayet güzel geçti, ama tek sorun Motor kolunun üstünde kalmış bir süre sol kolunu kullanamayacak,ve kafasınada bir hasar almış belki hiçbirsey hatırlamayacak. tabiki geçici ama bu psikolojik bir duruma yol açacaktır. O yüzden sakin ortamlarda tutulmalı hiç bir şekilde stresli bir ortamda durmaması lazım."

Doktor konuşmasını bitirip en son yoğun bakıma alınacağını söyledi. Bende bu motor kazası yapan ve arkadaşlarımı hatta ve hatta kız kardeşim ile Annemi bile buraya sürükleyecek kimdi merak etmiştim açıkçası.

Doktor gittikten saniyeler sonra Ameliyat hanenin kapısı açıldı ve sedyeyle çıkarılan kişiye bakmaya çalıştım. Bir erkekti yanlış görmediysem.

Görmek için yavaşça kenara geçtim. Görür görmez neredeyse kalbim durmuştu ve kaskatı kesildim. Önümden neredeyse üç yıldır kediye benzeyen zorbamı geçtiğini görmüştüm. Gözlerim yanılmıştır diyip ovaladım ve yanımdan geçip giden o yüze son kez baktım. Sonra gözlerim karardı ve gerisi karanlık. Bomboş bir karanlık.
Yoongi'yi o sedyede gördükten sonra kalbim Durmuş heryer karanlıklaşmaya başlamıştı ve en son yere serilmiştim. Bilincim kapanmış en son duyduğum ses sadece Annemindi.

"Oğlum! Jimin uyan bebeğim, Jimin! Yardım edin lütfen..."
Sonrası sonsuz karanlık. Bir ışık aramıştım o karanlıkta, küçük olsa bile aramıştım işte. Küçük olsada olurdu. Sadece bir ışık... Ama gelmedi o ışık. Gülmedi yüzüme yine şans, olmadı. Sorun bende miydi? Yoksa başka birşeydemi belli değil.

(Taemin'den)

Neredeyse üç haftadır okula gelmeyen Jimin ve Yoongi'yi arayıp duruyorduk. Ama üç haftadır ne mesajlarımıza nede telefonlarımıza cevap vermiyordu ikiside. ilk Jimin kayboldu ortadan sonra ise Yoongi Hyung. Odamda yatağımda yatmış telefonumda gezerken bir bildirim gelmişti. Jungkook'tandı, hemen mesajı açtım.

Jungkook:
Hyung, Yoongi Hyung
motor kazası geçirdi
Ve durumu kötü ne
yapacağımı bilemiyorum.
Korkuyorum, lütfen cevap
ver hızlı bir şekilde ve attığım konumdaki hastaneye gel. Hızlı olursan sevinirim Hyung.

Taemin:
Sen ne dediğinin farkında
mısın Jungkook? Nasıl oldu?
İyi misiniz? Hemen konum at geleceğim.

Telefonumu kapattım ve hemen dolabımı açtım, hızlıca giyindim ve telefonumu elime aldım odamdan çıktım hemen Annemin yanına gittim ve durumu açıkladım. bir nakit para alıp evden çıktım ve taksiye binip hızlı bir şekilde Jungkook'un attığı konumu tarif ettim. Aradan neredeyse 30 dakika geçtiğinde hastanenin önüne gelmiştik. Adamın parasını ödedim ve koşar adımlar ile hızlıca Jungkook'u aramaya başladım. Tam ameliyat hanenin önünden geçerken Jungkook bana bağırdı.