ZORBA

ᯓ18

(Jimin'den...)

Rahat hastane yatağım da boş boş yatıyor, tavana bakıyor ve arkadaşlarımın sözlerini duymazsızlıktan geliyordum. Sadece bir hastalık ne olabilir ki? O kadar kötü değil, grip olmuşum gibi geçecek ve her şey şıp diye bitecek. Hem de her şey bitecek.

"Jimin sen bizi dinliyor musun?"

İlk J-hope sordu sorusunu.

"Hastalıktan dolayı duymuyor mu acaba bizi?"

Hayır, duyuyorum sizi Taemin, duymak istemeyeceğim kadar çok duydum hatta.

"Hayır bizi duyuyor sadece olayın şokunda."

Akılımı okuyan kedi de konuştuğuna göre sıra Soyeonda mı?

"Bu şok olan yüzüne hiç benzemiyor ama, siz bilirsiniz."

Evet! Tam da tahmin ettiğim gibi tam on iki den.

"Jimin konuş artık yeter, seni merak ediyoruz farkında mısın bilmem ama endişeleniyoruz senin için."

Kafa mı haraket ettirmeden gözlerimi biraz uzağımda L koltukta oturan Yoongi'ye çevirdim. Uzunca baktım, oda bana baktı yaptığımız tek şey birbirimize bakıp ruhlarımızı konuşturmak oldu.

Diğerleri sadece bizi izliyor ve neden bakıştığımızı anlamaya çalışıyordu ama Yoongi ve ben pek oralı olmadan yorgun gözlerimiz ile birbirimize baktık. En son gözlerini kim çekecek diye merak ederken kendim çekme kararı aldım ve yutkunarak yavaşça doğruldum.

Neden odada ki herkes bana kitlenmiş her haraketimi izliyor, çok rahatsız edici bir durum bu şimdi anladım sizi mahkumlar.

İnce yorganı yavaşça üstüm den attım ve ayaklarımı yataktan aşşağıya doğru sarkıttım. Benim kalkmam ile herkesin kalkmasıyla yüzüm'e 'ne yapıyorsunuz siz?' gibi bir ifade takındım. Tekrar oturmam ile herkes tekrardan oturdu. Tek kaşımı kaldırmış hepsine tek tek göz gezdirdim ve tekrar ayaklanmam ile herkes tekrar kalktı.

"Ne yapıyorsunuz siz?"

Aklımda ki bin sorudan birini ağzımdan çıkartabildiğim için şükür ettim ve soruma cevap vermelerini bekledim.

"Ne yapıyor muşuz?"

Tekrar dan oturdum ve herkes oturdu.

"Bundan bahsediyorum niye beni taklit ediyorsunuz?"

"Harbi ne yapıyoruz biz?"

Taemin herşeyi kavrayabildi sonunda! Biraz daha geç kavrasaydı bir yumruk atardım o yakışıklı yüzüne.

Yoongi'ye doğru döndüm ve daha demin söylemek istediklerimi şuan söyleyeceğim ve kimse beni durduramaz. Fark ettirmedim ama hala ona kızgınım ve tüm sinirimi ondan çıkarmaya da razıyım.

"Neden beni merak ediyorsunuz? Neden benim için endişeleniyorsunuz? Özellikle Yoongi sen, neden benim için endişelisin ve korkuyorsun? Hastane de bir sürü güzel kız var ken neden bir erkeği merak edip onun için endişelenirsin ki?"

Ona Eskiyi de hatırlattığıma göre artık rahatça ölebilirim Tanrım! Omuzlarımda ki yükler azaldı be. Oda anlamıştı neyden bahsettiğimi gözlerinden anlaşılıyordu.

Acaba anlamış mıdır çok kırıldığımı? Acaba anlamış mıdır bana ne hissettirdiğini? Umarım anlamışsınızdır Bay Min. Çünkü bundan sonra siz ile olan küçük bir savaşımız var.

Hiç bir şey demeden kalktı ve kapıya doğru ilerleyip arkasına bile bakmadan çıkıp gitti. İşte o zaman saldım kendimi ve göz yaşlarımı. J-hope ve Soyeon yanıma doğru geldi ve kapıdan ayırmadığım gözlerimin odağı olmak istediler ama başaramadılar.