නෙළුම් විල

දෙවන පරිච්ඡේදය

උදේ අටට විතර වෙලාව සටහන් වෙලා තිබුණත් මුළු පරිසරයම වෙලා ගත්ත අමුතු හිරිගඩු පිපෙන සීතල මගේ හිතට කවදාවත් නැති ප්‍රබෝධයක් ගෙන දුන්නා.

මට නවාතැනක් හොයා ගන්න එච්චර මහන්සි වෙන්න ඕනේ උනෙත් නැහැ.පාසලේ විදුහල්පතිතුමා කිව්ව විදිහට කලින් පත්වීම් ලබාගෙන ආව ගුරුවරු හැම කෙනාම ඉඳලා තියෙන්නේ විදුහල්පති තුමාගේ නිවස අසළම තිබුණු චූටි ගුරු ගෙදර.

කොළඹ තරම් සුඛෝපබෝගී නිවාස මෙහෙ නැති උනත් ඒ ගෙදර තනි මට නිදහසේ ඉන්න පුළුවන් වටපිටාවක් හදලා තිබුණා.

අද ඉරිදාවක් නිසා ඉස්කෝලේ යන්න යෙදිලා තිබුණෙත් හෙට දවසට නිසා ගම බලන්න යන්න ඕනේ කියලා මගේ හිත කෑගැහුවාම මම ඒකට එකඟ වෙලා කළු පාට ශෝටකට ලා දුඹුරු කමිසයක් ඇඳගෙන ගෙදරින් එළියට බැහැලා පටු පාර දිගේ ඔහේ ඉදිරියට ඇදුනා.

මගේ කලිසම් සාක්කුවේ තිබුණු දුරකථනය නාද වෙද්දි මම එය අතට ගෙන බැලුවා. එතකොට තමා මට මතක් උනේ ගමට ආවයින් පස්සේ අම්මට කෝල් එකක් ගන්න බැරි උනා කියලා. 'අම්මා දැන් හොඳටම බය වෙලා ඇත්තේ' මම එහෙම හිතන ගමන්ම කෝල් එක ආන්ස්වර් කරලා කනේ තියාගත්තා

"හෙලෝ.. දරුවෝ... ඔයා හොඳින්ද? ඇයි පුතේ කෝල් එක ආන්ස්වර් කලේ නැත්තේ.. කෝල් කීයක් නම් ගත්තද?.. ගියත් හරි සද්දයක් වත් නැහැ.. මම හොඳටම බය උනා."

කෝල් එක ආන්ස්වර් කරන පරක්කුවට අම්මගේ කටහඬ එකදිගට ඇහෙද්දි මට පව් කියලා හිතුණා.

"බය වෙන්න එපා අම්මා මම හොඳින්.. ඊයේ ගමන් මහන්සියට මට ආව ගමන් නින්ද ගියා අම්මා ඒකයි කෝල් එකක් ගන්න බැරි උනේ. ඇරත් මෙහෙට හැමතිස්සෙ ම සිග්නල් නෑ."

"අයියෝ.. ඔහෙ හොඳද? ඉන්න තැනක් හම්බ උනාද?"

"ඔව් අම්මා මෙහෙ ගොඩක් ලස්සනයි... අම්මත් එමු මාත් එක්ක නිවාඩුවක් ලැබුනාම. ඉන්න තැනකුත් ඊයෙම හම්බුනා"

"හ්ම් හ්ම්.. පුතා කාලා එහෙමද? ඔහේ කෑම හොඳයිද?"

"ඔව් අම්මා උදේට කෑවා මඤ්ඤොක්කායි කට්ට සම්බෝලයි"
මට විදුහල්පති නෝනගේ මඤ්ඤොක්කා හැලිය මතක් වෙද්දි පෙරලගෙන කන්න තරම් බඩගින්නක් ආවේ ඒක ඒ තරම්ම රහ නිසයි.. විදුහල්පති ගේ නෝනා කෝකියෙක්ද කොහෙදෝ...