නෙළුම් විල

දහතුන්වන පරිච්ඡේදය

සීරුවෙන් හදවතේ ඇඳෙන ගෙත්තම් එක්ක මේ ගෙවුනු දවස් කීපයේ මගේ හීන මාලිගා තවත් උසට හැදුනා.... තව දවස් දෙකකින් නෙතුම්ගේ අම්මයි තාත්තයි ආවාම මට ආපහු විහස්ගෙන් වෙන් වෙන්න වෙනවා කියලා මතක් වුනාම මට පුදුම දුකක් දැනෙනවා..

උදේට ඉස්කෝලෙට යනකොට විහස්ගෙ අතින් ගේන කෝපි කෝප්පෙයි කෑම එකයි මට රාජ භෝජන වගේ....දවල්ට මහන්සි වෙලා ගෙදර ආවාම නෙතුම් එක්ක හිනාවෙවී කියවන එයාව දැක්කාම මගේ මහන්සිය කොහෙ ගියාද නෑ...හැමදාම රෑට අවසරයක් නැතුවම චූටි හා පැටියෙක් වගේ මගේ තුරුළට එන විහස්ව නැතුව මට දැන් නින්ද යන්නෙත් නැති වෙයි....

මොනවා කරන්නද ඉතින්.... තාමත් නොකීව මගේ ඒකපාර්ශ්වික ආදරය එක්ක තිබුණු මගේ තනි දුක මම අතේ තිබුණු ගල් කැට අහුරට කවලා එකින් එක නෙළුම් විලට විසික් කලේ ලී පාලම උඩ ඉඳගෙන.....

"මේ මොකද මේ... විල ගොඩ කරන්නද කල්පනාව..."

මට ඇහුණේ විහස්ගේ කටහඬ...මට ඒ කටහ්ඬ අඳුන ගන්න කියලා කාලයක් ඕනේ වුනේ නෑ... මට ඒ කටහඬ ඕනවටත් වඩා මතකයි.... විහස් මගේ එහාපැත්තේ දිරපු ලී පාලම උඩ ඉඳගන්න ගමන් ඇහුවේ හිනාවෙවී..... ඒ හිනාව දකින පාරක් ගානේ මාව පිච්චෙනවා..... මම කොහොමද රත්තරනේ මේ දේවල් ඔය මූණ දිහා බලාගෙන කියන්නේ.... තව කී දවසක් මේ විදිහට ඉන්න ඕනෙද වස්තුව මම.....

මට ඉවසන්න පුළුවන් උඹ කියනවා නම් ජීවිත කාලෙම වුනත්.... ඒත් උඹේ වචනයක් වත් නොවුන තැන මම කොහොමද මගේ අහස උසට නැඟුනු මාලිගා වල බර දරාගෙන තව දුරටත් ඔය ඉඹින්න හිතෙන නෙළුම් පෙති වගේ කම්මුල් දිහා , මං ආසම කවි කියන ඇස් දිහා බලාගෙන ඉන්නේ.... උඹම කියපං.... මම කොහොමද මැණිකේ ඉවසන්න ඕනේ...... මට මේ හැඟීම් බර වැඩියි බං....

"මහත්තයා ප්‍රශ්ණෙකද...? මට කියන්න බැරි එකක්ද?"
මම ඒ මූණ දිහා බලාගෙනම නිහඬව ඉන්නකොට ඔහු ඇසුවේය....

"එහෙම නෑ..."
උඹට කියන්න බැරි දෙයක් තියනවද බං මට.... මටත් ඕනේ මේ දේවල් ඉක්මනටම කියන්න තමා.... මම තවත් එක ගල් කැටයක් විල දිහාවට විසික් කලාම එය 'බ්ලොබ්...' සද්දයක් එක්ක වතුරේ ගිලිලා ගියේ අපි අතරේ තත්පර විස්සක විතර නිශ්ෂබ්ධ තාවයක් ඇති කරලා