නෙළුම් විල

පස්වන පරිච්ඡේදය

එක පාරටම මුළු වට පිටාවම එළිය වෙන විදියට ගිගිරුමක් එක්ක අකුණක් ගැහුවාම අපි දෙන්න ම ගැස්සිලා ගියා.

"කෝපි එක රහයිද?"
මම හිනා වෙලා ඇහුවේ කොල්ලා බයෙන් වගේ ඉඳපු නිසා.

"ම්ම්... රසයි මහත්තයා..."
විහස් එයාගේ ලස්සන හිනාවක් මට තෑගි කරලා කිව්වාම ඒ හිනාව දරාගන්න බැරුව මම ඉස්සරහා බලාගත්තේ මූණ පිරෙන්න එන හිනාව බොහොම අමාරුවෙන් වළක්ව ගෙන.

වැස්ස කෙමෙන් පායද්දි ම හිතුණා අපරාදේ කියලා. තව ටිකක් ඔහු එක්ක මේ වගේ කාලේ ගත කරන්න තිබ්බ නම් කියලා මගේ හිත දුක් උනා. ඒත් ඔහු කෝපි එකට ස්තූති කරලා යන්න ලෑස්ති වෙලා හිටියේ..

"දැන් කරුවලයිනේ විහස්... මම ඔයාව ගෙදරට ඇරලවන්නද?"

තාම වෙලාව හවස හයට කිට්ටු කරලා උනත් ගොඩක් රෑ වෙලා වගේ අඳුරු වැටිලා තිබුණේ වැස්ස නිසා වෙන්න ඇති. දෑන් කරුවලත් වෙලා නිසා පාරේ සත්තුත් ඇති. විහස්ව තනියම යවන්න මට හිතක් තිබුනේ නෑ.

"ඒකට කමක් නෑ මහත්තයා... මට තනියම ගියැහැකි
මම ගියපු නැති පාරක්යැ. මහත්තයා මාව ඇරළවන්න ආවොත් මහත්තයව ඇරලවන්න ආපහු කෙනෙක් එවන්න වෙයි"
විහස් කිව්වේ හිනාවෙවී.. ඒකත් ඇත්ත මේ ගම ගැන මට වඩා විහස් දන්නවා නේ

"ඔහොම ඉන්නකෝ"
මම එහෙම කියාගෙන ගේ ඇතුළට ගිහින් කුඩයක් අරන් ආවා.

" ආහ් මේකත් අරන් යන්න. තවම හීනියට පොදයක් යනවා නේ"

මම විහස්ට කුඩේ දුන්නාම ඔහු එය අරගෙන මට ස්තූති කරලා එළියට ගියා. මගේ කළු පාට ලොකු කුඩේ යටින් මට ගමේදි හම්බ වුන සුදු නෙළුම තෙමී නොතෙමී යන දිහා මම ගේ දොරකොඩ ලඟ හිටගෙන බලාගෙන හිටියේ 'මටත් යන්න තිබ්බා නම්' කියලා හිත දුක් වෙද්දි.

"ඔබ නෙළුම් මලක් වාගේ
ලස්සන වැහිබර කාලේ
මට හදිස්සියෙන් වාගේ
හමු වූ..~"

විහස් ඈත නො පෙනකන්ම බලාගෙන ඉඳපු මම ගේ ඇතුළට ආවේ මූණත් එල්ලගෙන. මට කොහේවත් තිබුණ පාළුවක් එක පාරටම දැනෙන්න ගත්තා. ඇඳට නැගලා ඇස් පියාගෙන නිදා ගන්න හිතුවත් ඇඳේ පැත්තක් තෙතට දැනෙද්දි මම බැලුවේ ඒ මොකෝ කියලා.