Luna Black // White Carnation (DÜZENLENECEK)

꧁Wiktoreana꧂

İyi okumalar...

☾ ☾ ☾ ☾ ☾ ☾

"Görüşmeyeli nasılsın, Luna?"

Bu üç kelime, bu soru, zihnimde yüzlerce kez yankılandı. Doğru dürüst düşünemiyordum, şok dedikleri buydu o halde...

Sesim titriyordu. "B-Ben... Sen nasıl?.."

Dudakları neşeyle kıvrıldı. "Nasıl olacak, aptal, tabii ki de beynini ele geçirdim!"

Beynini ele geçirdim.

Beynimi ele mi geçirmişti? Ele geçirmek... O... Ne yapmıştı?.. Anlamıyordum...

"Ne?.."

"Seni kontrol ettim, canım, o lanet kolyeyi takmanı sağladım." Bir adım yaklaştığında refleks olarak geri çekildim. "Ah, korkuyor musun?" Koyu gözler daha da karardı. "Korkmalısın."

Kulaklarım uğulduyordu, başım dönüyordu. "Özür dilerim, ben..."

"Yalvarman," dedi, "bir işe yaramayacak, en azından bunu anlayabilecek kadar zeki olmanı beklerdim..." İç çekti. "Bazen Amelia'nın kızı olduğuna inanasım gelmiyor... Sonra kanında moronların cirit attığını hatırlıyorum." 

Ayağım halının kıvrılmış yerine takıldı ve kalçamın üzerine düştüm. Bu kadar acıtması normal miydi? Victoria güldü, dizlerinin üzerinde hafifçe çömeldi, çenemi tuttu ve kaldırdı. "Yine de bu oldukça üzücü bir şey."

"Victoria, lütfen..."

"Victoria mı?" Dudak büktü. "Ben bir insan mıyım ki bana Victoria diyorsun?" İçime işleyen siyah gözler, anında parlak sarıya döndü. "Yanlış, ben Wiktoreana'yım."

Dirseklerimden yardım alarak kendimi arkaya itmeye çalıştım. "Hayır, hayır, lütfen!" Şeytanın kafasından bir çift siyah boynuz yükselmeye başladı; boynuzların ucunda simsiyah bir sıvı belirdi, Şeytan Kanı. Kan halıya damladı ve halı alev almaya başladı.

Gözümü kapattım ve dehşetle koca bir çığlık attım.

"Neler oluyor?"

"Kim çığlık attı?"

"Hangi aptal beni uykumdan uyandırdı?"

Sızlanmalar yükseldi odanın içinden. Yorganlardan bazıları kenara atıldı, yerde ayak sesleri duyuldu. Ardından bağırışlar...

"Merlin'in sakalı, halı yanıyor!"

"Su! Su getirin!"

"Büyücü değil miyiz biz aptal?" Bunu diyen kişi asasını kaldırmış olmalıydı ki, Aguamenti, diye haykırdı.

"Hay annenin..."

"Ateş sönmüyor, Profesör Flitwick'i çağırın!"

Kapının çarpma sesi...

"Black? Sen misin o?" Endişe dolu sesin sahibi sırtıma dokunmasıyla kulak zarımı yırtacak kadar büyük bir çığlık kopardı.

"YARDIM EDİN! YANIYORUM!"

Ne?

Gözlerimi açtığımda, karşımda alevler içinde bir beden görmeyi beklemiyordum.

Çığlıklarından, onun kim olduğunu anladım: Natalie Slimnean...

"YARDIM EDİN!"

"Onu kurtarmayacak mısın, Luna?"

Yerimde sıçradım, kafamı yatağıma çevirdim. Victoria... Yani Wiktoreana oradaydı; Yatağımın üzerinde oturmuş, bacak bacak üstüne atmış ve yüzünde kibirli bir gülümsemeyle bana bakıyordu.