Otopsi yardımcılığı yapan Katre Karanida'dan, karlı bir gecede hastaneye getirilen cesede otopsi yapması istenir. Askerler, Rusya'ya bağlı helikopterle ormana bırakılan bu cesedin tehdit içerikli bir mesaj olduğundan şüphelenir ve devamının gelmemes...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🕯
19.11.02' Katre'nin doğum günü. iyi ki doğdun, Katre...
🕯
XXIX. ACIMAYI BİLMEZ ZAMAN
️♠️
ALTUĞ AKIN ERGU
“...diyor annen, affedebilecek misin beni?” demişti babam bir akşamüstü, yaşım henüz on dokuz civarlarındayken. Ama işte, eksik bir şeyler, tamamlayamıyorum kafamda ne kadar dağıtsam da. Olmuyor.
Acıyla başa çıkmak kolaydı da, ufacık bir anıya takılıyordu insanın hayatı.
Sikik hayat.
Sevilmeyen bir adam olduğumu farkındaydım, bunu boktan bir ajitasyon yapmak için söylemiyordum sadece gerçekleri görebilecek ve dile getirebilecek olgunluğa sahiptim. Ya da bilmiyorum, umursamıyordum belki de. Ama durum buydu. Önce Katre'nin gözlerinde görmüştüm o duyguyu, o karamsarca bana bakan gözlerinde en arkalarda bir yerlerde saklıydı o nefret duygusu.
Duygusuz bir adamdım, aslında duygusuzluktan çok olaylara çok mantıksal ve keskin bakıyordum. Çünkü bakmak zorundaydım, benim bir nevi işim buydu. Şu hayatımdaki tek zaafım kız kardeşimdi ve inkâr etmeyecektim, Katre'yi tanımam Aleyna'ya daha da bağlanmama sebep olmuştu.
Aleyna'yı ben büyüttüm, benim kardeşimden çok elimde büyüyen bir kız çocuğum olmuştu. Babası olmuş arkasında durmuştum, annesi olmuş hastayken ona bakıp sabaha kadar başında beklemiştim. Abisi olamamıştım bile, onu büyüten bir ebeveyndim. Hâlâ bakıyordum, son nefesime kadar da bu devam edecekti.
Şiddetin körüklendiği, ertesi gün hiçbir şey olmamış, o evde bir gece önce cehennem yaşanmamış gibi davranan bir anne babayla büyümüştük. Daha doğrusu ben büyümüştüm çünkü Aleyna tüm bunlar yaşanırken çok küçüktü, adam akıllı hatırladığını sanmıyordum. Annem güya o boktan sevgisinden bir şey demezken, babam her dayaktan sonra pişman olup köpekler gibi af diliyordu. Annemi sevdiğini, sadece öfke sorunlarından ötürü kendisine hâkim olamadığını söylüyordu. Öfke nöbetleri geçiriyor, deliye dönüyordu. Onu o an tutabilmek imkânsızdı.
