Otopsi yardımcılığı yapan Katre Karanida'dan, karlı bir gecede hastaneye getirilen cesede otopsi yapması istenir. Askerler, Rusya'ya bağlı helikopterle ormana bırakılan bu cesedin tehdit içerikli bir mesaj olduğundan şüphelenir ve devamının gelmemes...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
V. YABANCININ İNİ
♪ Sam Tinnesz, Watch Your Back
♠️
Her şey zehir. Önemli olan, doz.
Hayatım boyunca insanlara güvenmeyi seçmemiş yeri gelmiş kendime bilememiştim ancak birine mecburiyetten, biraz da olsa güvenmek benim için bir hayli zordu. Güven denilemezdi aslında buna, bu düpedüz mecburiyetti.
Eğer elimde olsaydı herkese kör, sağır ve dilsiz olmayı dilerdim.
Seri şekilde kırpıştırıp durduğum gözlerim, belki de kafamda dönüp duran senaryoları sonlandırmak istiyordu ancak bu olmuyordu. Kafamı kaldırıp karanlık yola odaklandığımda arabayı süren Ruslan, sürekli farklı yollara girerek belki de izimizi kaybettirmeye çalışıyordu.
Başımı ona çevirip karanlık arabada görebildiğim kadar yüzüne baktığımda yan profilinden gördüğüm şey, tam anlamıyla hiçlikti. Bir eli direksiyonu öylesine kavramış ve arabayı oldukça rahat bir biçimde kullanıyordu, yüzünde ise herhangi bir endişe ya da panik ifadesinden ziyade tamamen dümdüz bir ifade kaplamıştı.
"Kim takip ediyor?" diye sordum, sormak istediğim çok soru vardı kafamda ancak ben sadece bir tanesini sormakla mükellefmişim gibi içinden cımbızla çekip sorduğum soru buydu.
Ruslan, sanki arabada varlığımı unutmuş gibi bana döndü ve kısa bakışından sonra yola odaklanmaya devam etti. Bu tür olaylara alışkın olduğundan mıydı bilmiyorum ama bu kadar rahat olması gözüme batıyordu. Aynı zamanda da kimin niye bizi takip ettiğini anlamış değildim, bir de üzerine Ruslan denilen adamın yüzünü bile ilk kez gördüğüm yüzüme vurulunca; buraya geldiğimden pişmanlık duyar olmuştum.
"Bilmiyorum." Gibisinden bir cevap aldığımda sustum, önüme döndüm ve bir an önce evime varmayı hedefledim.
Arabada bizim nefes seslerimiz haricinde bir tek benim evime gidebilmek adına açtığımız navigasyondaki kadından ses geliyordu ki, Ruslan'da gözlerini yoldan çekmeden siyah deri eldivenli elini telefonuna uzatıp o sesi yok etti ve benim evime gidilebilecek olan tek şey konumken şimdi o da yoktu.
