Otopsi yardımcılığı yapan Katre Karanida'dan, karlı bir gecede hastaneye getirilen cesede otopsi yapması istenir. Askerler, Rusya'ya bağlı helikopterle ormana bırakılan bu cesedin tehdit içerikli bir mesaj olduğundan şüphelenir ve devamının gelmemes...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
XXI. SOĞUK DENİZ
Bir adım, iki adım... Karın altında kaldı yarınlarım. Soğuk denizin en dibi, kısılan sesim ve yorgunluğun kimsesiz dili.
♠️
Buz gibi.
Hissediyor musun kendini? Ruhunu mesela? Ne ki ruh? Ya da kalp, hani şu göğüs kafesinin altında kalan, atan, kan pompalayan ve seni hayatta tutan sol yanın?
Sende var mı?
Vücuduma şok etkisiyle yayılan buz gibi soğuk suyu hücrelerimde, her zerremde hissettiğime yemin edebilirdim. Burnumdan içeriye girerek ciğerlerime dolan suyu ben çekmiştim istemeden de olsa, ciğerlerime derin nefesler yerine buz gibi sular dolmuştu. Ne yapmıştım, neden yapmıştım bilmiyorum ama şu an hissettiğim tek şey boğazımdaki yangın ile birlikte ciğerlerimdeki suyu dışarıya püskürterek öksürmelerim oldu.
Öksürdükçe öksürdüm, boğazım yandı, gözlerim kızardı. Gözlerim korkuyla etrafta dolandı, alt dudağımın titrediğini hissettiğimde aynı zamanda da üzerimdeki ince elbise nedeniyle havadaki soğuk kalıp gibi tenime yapışıyordu.
Ben, az önce ne yapmıştım? Düşünmeden köprüden atmıştım kendimi. Hangi akılla, hangi cesaretle? Neden?
Yüzüme bir damla düşmesiyle dikkatimi yüzüme yakın yüze verdim. Ruslan tam tepemdeydi, o da ıslaktı, hatta yüzüme düşen damla da onun ıslak saçından kaynaklanıyordu.
En son abim ve Ruslan'ın gecenin karanlığı da olsa az çok görebildiğim yüzlerini hatırlıyorum ve adımlarımı geri geri atarak köprünün ucuna kadar giderek kendimi aşağıya attığımı... Buz gibi suya düşünmeden, tereddüt dâhi etmeden atlamıştım.
Başım benden bağımsız uzandığım yerde zemine düştü, düşüncelerim ciddi manada benimle değildi ve az önce olan hiçbir şeyi mantığıma yediremiyordum. Hayâl gibiydi, sanki gerçek değilmiş ama bir şekilde kendimi burada bulmuşum gibi. Garipti. Anlamlandıramıyordum. O an Ruslan ve öz abim arasında bir seçim yapmak daha zordu, bir seçimim olsun istemiyordum.
