Otopsi yardımcılığı yapan Katre Karanida'dan, karlı bir gecede hastaneye getirilen cesede otopsi yapması istenir. Askerler, Rusya'ya bağlı helikopterle ormana bırakılan bu cesedin tehdit içerikli bir mesaj olduğundan şüphelenir ve devamının gelmemes...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♪ 6LACK, PRBLMS
XXVII. HAİN SİHİRBAZ İLE HAİN KATİL
Cennete gitmek isteyen, intikam yolunda yürümez. İntikam yolunda yürüyeni, cennet kabul etmez.
♠️
"Karda ayak izi bırakanın, ininde tilkiler cirit atar."
Tanıdık bir ses.
Tanıdık bir sima.
Taşdemir Kaplan.
Alnımda hissettiğim, ne kadar da hissetsem alışmayacağım o soğuk demirin baskısı sivri uçlu bir bıçak gibi hissettiriyordu. Ağzımın üzerine kapanmış yabancı bir el, kalbimin hızlı atışı ve şu anki durum ayak bağından öte âdeta bir sarmaşığa dönmüştü.
Yutkundum. Sertçe.
"Hainliğe merak saldığını bilmiyordum, Ruslan." derken odanın karanlık köşesinden çıkmış ve odanın ortasına doğru ilerliyordu, her adımında kendisine eşlik eden bastonunun zemine bıraktığı tok ses kafamın içinde yankılanıyordu. Masmavi gözlerini loş ışıkta görebiliyordum ve o gözlerin hedefi direkt olarak Ruslan'a aitti.
Burnundan öfkeyle soluyan Ruslan'ın gözlerinin içine bakıyordum ama o benim varlığımı unutmuş gibiydi. Çırpınmıyordum, çırpınsam da herhangi bir faydası dokunmayacaktı biliyorum. Sadece Ruslan bana baksın istiyordum, gözlerimi görsün ve bana baksın. Onun gözlerini gözlerimde saniyelik olacak şekilde görsem bile yeterdi benim için.
Taşdemir Kaplan, yanındaki iki adamına ufak bir baş hareketi yaptığında heybetli olan iki adam Ruslan'ın yanına gittiler. Tıpkı bende olduğu gibi onun da kollarından tuttular, sağında duran adam belinden çıkarttığı silahı Ruslan'ın şakağına dayadı.
O an vücudumdan tüm kan çekildi, üzerime o kadar yük bindi ki kendi ağırlığımı taşıyamadım sanki. Ama kıpırdamıyordum olduğum yerde, yere çivilenmiş gibiydim.
Ruslan kendisini tutan iki bedenden kurtulmak adına ufak bir hamlede bulundu, o sırada gözleri bana değdi. Gözlerinde gördüğüm öfke git gide büyüdü, gördüm, hissettim.
"Dokunma ona!" dedi bağırarak, alnımdaki silahı tutan bedene ithafen, ona nefretle bakarak, tiksinir bir yüz ifadesiyle. "Çek o silahı onun teninden!"
"Bana bak Ruslan," diyerek araya girdi Taşdemir Kaplan, Ruslan'ın gözleri hâlâ daha üzerimdeydi ama benim gözlerim ona değmedi. Hissettiklerimi anlatacak cümleler yoktu zihnimde, sadece derin nefesler alıp veriyordum. Düşünme yetimi bile bulamazken ayakta duran bir ruh gibiydim. "Ateş olayım derken, yanamadan küle dönüşme."
