Otopsi yardımcılığı yapan Katre Karanida'dan, karlı bir gecede hastaneye getirilen cesede otopsi yapması istenir. Askerler, Rusya'ya bağlı helikopterle ormana bırakılan bu cesedin tehdit içerikli bir mesaj olduğundan şüphelenir ve devamının gelmemes...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Ruslan için herhangi bir model yok, ama fotoğraftaki adam aşırı benziyor diyebilirim. Belki kafanızda canlandırma konusunda size yardımcı olur diye paylaşıyorum^^)
Aynı zamanda da bölüm Ruslan'ın anlatımıyla başlıyor, beni çok zorladığını söylemek isterim...
Bu arada, inandırıcı gelmese de Taşdemir Kaplan, sandığınız kadar da kötü bir karakter değil. İlerleyen zamanlarda daha iyi anlayacaksınız.
Keyifli okumalar...
XI. GÜNEŞİ SÖNDÜRÜP IŞIĞI MUMLA ARAMA
♪ Allame, Toprak
♠️
RUSLAN VURALKAN
Korkunun kalktığı masada, ecelin düşmanı olan her duygunun yeri boştur. Tehlike oturur o masaya, hissizlik oturur hemen yanına. Sana zarar veren her duygu, senin masanda elbette yer bulurdu.
Hasta bir adamdım, ensesie maça kazıyıp eceli resmî olarak ensesinde taşıyan.
Bu benim lanetimdi.
Kaybettiğim, hatta hiç sahip olmadım bir duyguyu bunca yıldır aramıştım. Denemiş, kendini tehlikeye atmış, içmiş, yeniden denemiş; ancak sonuç olarak sıfırın suratıma çarpmasıyla karşı karşıya kalmıştım. Bir anlamı yoktu, hiç olmamıştı. En sonunda bu duygusuzluğa alışmış, bununla hareket etmeyi öğrenmiştim.
“Korku, ecelin düşmanıdır.” derdi annem, haklıydı sözlerinde. Korku, tehlikelerden uzaklaştırıcı bir sinyaldi. Sen kalpsen, korku, kalbin pompaladığı kandı. Kansızdım. Korkuyu hissetmeyen beynim, bir başkasının da korku hissettiğini anlayamıyordu. Yabancıydı bu duruma. Duyarsızdım.
