KATRE-İ ADALET |+18

•Zaaflar•

Aşk insanın en soylu zaafıdır.

Doğruyu söylemek ya da 'unutmuşum' gibi olayı kısa bir süreliğine kapatacak küçük yalanlardan birini söylemek arasında tereddütle gidip gelirken. Birincisini seçtim, bu konuyu ne kadar uzatırsam benim canım o kadar yanacaktı. Annem'in, babamın hatta Hera'nın sorgulayıcı balışları üzerimde gezinirken derince bir soluk aldım. "Biz Arel'le konuştuk." diye konuya girdiğimde yoğun sessizliği bir zil sesi bozmuştu. "Misafir mi bekliyorduk?" diye konuştu babam. 

"Hayır, büyük bir ihtimalle Levent'tir." zaten ayakta olan annem kapıya doğru hareketlenirken konuşmaya devam etti. "Sonunda gelmeyi akıl edebildi salak herif." annem kapıyı açtığında Hera'nın vereceği tepkiyi kestirmeye çalışırken benim bütün bedenimde bir duygu karmaşası hakim olmuştu. Ben en azından bu gece için kurtulduğumu düşünmüşken tam tersi olmuştu. Çünkü gelen gelen Levent falan değil Arel'in ta kendisiydi.

"İyi akşamlar." annem yarısına kadar açtığı kapıdan Arel'e bakarken az önceki sert ifadesini yumuşatmıştı. "Pek sevinmediniz beni gördüğünüze sanırım Anastasia hanım." annemin tek kelime etmesine fırsat vermeden rahat ifadesiyle uyumlu rahat hatta yarı lakayt sesiyle içeriye adımlarken konuşmuştu. Elinde üzerinde 'ferrero rocher' yazılı gold karton bir çanta vardı. Tam onun önünde de odasında kalan siyah çantam. Normalde olsa baskın enerjisiyle ortamda varlığını hissettirecek adam bile biraz durgundu.

Farkedebiliyordum çünkü bu eve üçüncü gelişiydi ve diğer ikisinde bariz bir şekilde odak noktası olmuştu. Hoş o bulunduğu her yerde odak noktası olan bir adamdı sanırım ve bu kasıntı olmayan rahat hatta yer yer alay dolu tavrıyla birleştiğinde müthiş karizmatik bir görüntü sergiliyordu. "Aa olur mu öyle şey, evimize hoşgeldin Arel'ciğim." ben Arel'in aynı rahatlıkla ev sahibi gibi davranıp babamların oturduğu tarafta kendisine bir yer seçmesini beklerken o durmuş ve gözlerini benim üzerimde gezdiriyordu. 

"Başka birinin gelmesini bekliyordumda sert tavrım o yüzdendi." diye konuştu annem. "Seval misafirimiz geldi yardımcı olur musun?" annem biraz yükselttiği sesiyle bu defa mutfağa doğru konuştuğunda Seval abla çoktan gelmişti bile. "Hoşgeldin Arel." dedi banam doğrulup elini sıkarken. "Hoşgeldiniz Arel bey, alayım " diye konuştu bu defa Seval abla Arel'in elindeki karton çantayı ve benim onun odasında unuttuğum çantamı alırken. Arel babama kısaca selam verdikten sonra oturması için bir yeri göstermişti. 

"Bende yukarı çıkacaktım size iyi akşamlar." diye konuştu Hera cansız sesiyle. Muhtemelen Arel geldiği için kalkıyordu çünkü o bu görüntüyle ve yıkılmış haliyle kimseye görünmek istemezdi. "Aslında ailecilik oynamaya gelmedim Katre'yle konuşmam gerekiyor." dedi aynı rahat ifadesiyle. "Anladım." dedi annem bozuntuya vermeden, Arel'in bu ona göre 'saygısız' olan tavrırlarını sevmiyordu. Fakat bence buna saygısızlık denemezdi. "Katre'de odasına çıkıyordu ona eşlik edebilirsin." 

"Hayır," dedim panikle. Ailem burada dururken ben yukarıda ikinci bir ağlama krizine girmek istemiyordum. Arel'le ikinci bir konuşma yapmam gerekiyordu fakat kesinlikle buna hazır değildim. Her şey çok tazeydi ve benim olanları hazmedebilmek için zamana ihtiyacım vardı. Annem, babam, Hera hatta Seval abla bile bu tavrıma anlam veremedikleri için bakışları bana çevrilmişti. "Katre." dedi annem ima dolu sesiyle. Tek bir kelime ve altında sadece annemle uzun süre yaşayan insanların anlayacağı bir dünya ima. 

"Yani yarın daha geniş bir zamanda konuşabilir miyiz şuanda hiç müsait değilim." diye konuştum annemin Arel gittikten sonra bana diyeceklerini umursamadan. Kalbim kanıyordu, canım o kadar çok acıyordu ki. Muhtemelen yukarıda Arel'le konuşursam dün gece ve bu sabah dahi olan her şeyi anlatmak zorunda kalacaktım. Hatta altı yıl önceki geceyi bile anlatmak zorunda kalacaktım ve annemin ne yapacağını kestiremiyordum böyle bir durumda. O dışarıdan kızlarının tercihlerine saygı duyan ve onları yanlış yaptıklarında dahi destekleyen bir kadın gibi görünsede öyle değildi işte.