ARAF / ARA VERİLDİ - DEVAM EDECEK-

12 • MECRUH

• 12 •

MECRUH

~

"Bana kalbim yokmuş gibi davranıldı."
Vincent Van Gogh

🐺💫

Göz ile kalbin birbiriyle bağlantısız organlar olduğunu düşünüyorum. Gözün ne gördüğünün kalp için hiçbir önemi yok. Çünkü kalp için mesele görmek değil gördüğün eşyanın hissettirdikleri.

Yoksa yolda üzerine basıp geçtiğin toprak sana hiçbir şey hissettirmiyorken mezarlıkta avucuna doldurduğun toprağın nefesini kesmesinin başka açıklaması olamaz.

Abimin mezar taşına bakarken zorla yutkundum. "Sana o kadar çok ihtiyacım var ki abi. Kendimi hiç bu kadar kimsesiz hissetmemiştim. Alin'in dersleri varmış gelemiyor. Anneme gittim bir umut işte ama yine tanımadı beni." Az önce ona dakikalarca Rümeysa'dan bahsetmiştim. Bugün ailesiyle tanışmaya gideceğimden ve benimle gidecek hiç kimsenin olmadığından.

Yalnızlığım yeni değil aslında yedi yıldır durum farklı değil. Fakat hislerimi susturup sadece amacıma odaklanmış olduğum için bugüne kadar hiç sorun etmedim yalnızlığımı. Bugün Rümeysa yalnız gelme dediğinde içimde bir şeyler koptu. Var olan bir gerçek tokat gibi vurdu suratıma. Benim onunla tanıştıracağım bir ailem yok ki. Beni unutmuş hasta bir annem ve aklı bir karış havada beni umursamayan kardeşim var sadece.

İlk olarak anneme gittim bir umut belki hatırlar diye. Belki iyidir gelebilir benimle diye. Öylece otursa bile yeterdi benim için. Fakat beni görür görmez kriz geçirdi eşyalarını fırlatmaya başladı. Beni Celal Akyel sandı. Oğlumun katilisin diye yürüdü üzerime.

Alin'i aradım sonra yanımda durması bana destek olması için. Sınavı olduğunu söyleyip kapattı telefonu. Belli ki Celal Akyel'den müsade alamamış.

Furkan ve Alparslan ne denli üzüldüğümü suratımdan fark etmiş olacaklar ki biz senin ailen değil miyiz demişlerdi hafif kızgın bir ses tonuyla. Eyvallah deyip çıkmıştım pastaneden yaklaşık iki saattir abimle dertleşiyorum.

Gidebilecek başka kimsem de yerim de yok.

Telefonumun titremesiyle cebimden çıkardım mesaj Rümeysa'dan sanki hissetti yalnızlığımı, artık ben varım demek istedi. Elinde bez, öpülesi dudaklarını öne doğru büzdüğü bir fotoğrafı atmış bana. Altına da not yazmış.

"Bayılmama son bir dakika falan kaldı."

Hiç beklemeden hemen cevap yazdım. Yüzümde istemsizce bir tebessüm peyda oldu. Bana her zaman ki gibi yine iyi geldi.

"Bayılacak mısın bilmem ama bayıltacak bir güzellikte olduğun konusu tartışmaya kapalı."

Onun da cevabı gecikmedi. "Romantik salak."

Telefonumu tekrar cebime koydum ve mezara çevirdim bakışlarımı. "Uzun zaman sonra ilk kez bu kadar mutluyum abi. Ve ilk kez bu kadar iyi anlıyorum nişanlını. İnsan sevdiğinden bir an bile uzak kalamıyormuş. Umarım orada bir aradasınızdır."