ARAF / ARA VERİLDİ - DEVAM EDECEK-

16 • AH

• 16 •

AH

~

"İsteseydi kalbimi verirdim.
Aklımı aldı.
Ahımı aldı.
Canımı aldı Gitti..."
Azad Penaber

🐺💫

Gözümden firar eden yaşları elimin tersiyle sildim. Bir an olsun duraksamadan apartmanın kapısını açıp içeriye girdim. Kapıyı kapatmadan önce son sözleri çalındı kulağıma. Beni yarı yolda bırakamazsın diye bağırdı. Onunla çıktığım yol bu değildi ki.

Ona sınırlarımı anlattığım halde elinde içki şişesiyle kapıma gelerek her şeyi bitirdi.

Hızlı adımlarla merdivenleri çıktım. Sanki bir an duraklasam geri dönecek gibiyim. Dönsem ne olacak? Birbirimizi daha fazla kırmaktan öteye gidebilecek miyiz? Bu ilişki artık iki tarafa da zarar veren bir raddeye geldi.

Anahtarımı unuttuğum için kapıyı çaldım. Birkaç dakika sonra Yusuf açtı kapıyı. Beni ne halde gördüyse artık bakışları aniden değişti. "Abla!" dedi korku dolu ses tonuyla. "Ne oldu sana?"

İçeriye girip ayakkabılarımı indirdim. Hiçbir şey söylemeden odama girip kendimi yatağa attım. Biraz ağlasam sanki kalbimdeki ağırlık hafifleyecek gibi. Yatağıma cenin pozisyonunda uzanmamla kapı açıldı. Yusuf telaşla yanıma geldi. "Abla ne oldu sana? Odada Hüma ablayla oturuyordun ne oldu?"

Oturur pozisyona geçip elimle yatağa vurdum. Ne demek istediğimi anladı Yusuf. Terliklerini çıkarıp yanıma geldi. Sırtını yatağın başlığına yaslayıp ayaklarını uzatır uzatmaz başımı dizine koydum.

"Yusuf ben iyi değilim böyle uyusam olur mu?"

"Olur ablaların bir tanesi." dedi Yusuf. O andan sonra hiçbir şey sormadı. Önce alnıma dudaklarını bastırdı ardından usulca saçlarımı okşamaya başladı.

🐺💫

Arkasını dönüp hızlı adımlarla eve doğru yürümeye başladı. Sanki benim olduğum yerde bir dakika bile kalmaya tahammülü yok. Bağırmak istedim arkasından, "Gitme!" demek istedim. Dilim tutuldu hiçbir şey söyleyemeden öylece izledim gidişini.

Derin bir uykudan uyanmış gibi sıçradım olduğum yerde. Vücudum istemsizce titremeye başladı. Önümde kırılan şişeye değdi bakışlarım. Ben bunu hangi akılla yaptım?

Hüma kolumdan tutmuş bana bir şeyler anlatıyor ama kulaklarım onu duymuyor. Ben az önce Rümeysa'yı tamamen kaybettim! Hüma'nın kolunu yavaşça uzaklaştırdım bedenimden. Kapıyı açıp koşarak bahçeye girdim. "Rümeysa!" diye bağırdım tüm gücümle.

"Kandemir yapma. Rezillik çıkacak. Daha kötü olacak her şey." Hüma tekrar kolumdan tutup beni bahçeden uzaklaştırmaya çalıştı.

"Beni yarı yolda bırakamazsın!" diye bağırdım tekrardan. Ben yalancı olayım, tamam. Ben adi bir adam olayım, tamam. Ama yine de bu kadar kolay mı ya vazgeçmek?

Duymadı beni. Dakikalarca bağırdım evin önünde ama hiçbir tepki gelmedi Rümeysa'dan. Pencereye bile çıkmadı. Sonra bir kol daha hissettim beni sürükleyen. Hüma'dan daha güçlü bir kol.