" ဘုန်းတောက်ကုဋေခံ့!"
ဒယ်ဒီ့၏ အသံစူးစူးက နားထဲသို့ မြင်ပြင်းကပ်စွာတိုးဝင်လာသည်။ ဘေးရှိ ဘရိုင်ယယ်သည်ပင် တုန်တက်သွားသည်ဟုထင်ရသည်။
" ဘရိုင်ယယ် မင်းရှိရက်နဲ့ မတားဘူးလား"
ဘရိုင်က ခပ်အေးအေးဖြင့်သာ
" ခံ့က မငယ်တော့ဘူးလေ အန်ကယ်"
" ကျစ်! မင်းတို့ကလေးတွေကလေ"
ဦးဘုန်းကုဋေမှာတော့ စိတ်ပျက်အားလျှော့နေသည်။ ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ခိုးပြေးတယ်။ လက်ထပ်ယူမယ်။ ဘယ်သူ ဘယ်ဝါမှန်းမသိရ။ သားတစ်ယောက်မွေးရတာ နွားတစ်ထောင်ထိန်းရတာထက် ဆိုးတယ်ဆိုတာ အခုမှပင် သူနားလည်လိုက်ရသည်။
" ဘုန်းကုဋေ မင်းမလဲ ပူစရာမရှိ ရှာကြံပူရတယ်လို့၊ မင်းသားကိုကြည့်စမ်း သူ့မှာတော့ အေးဆေးနေတာပဲ မဟုတ်လား မင်းကြည့်စမ်း"
အမှန်တကယ်ပင် ခံ့ကတော့ အေးအေးလူလူရှိလှသည်။ ဆိုဖာထက် ခြေချိတ်ထိုင်ကာ မထီမဲ့မြင်အနေထားဖြင့် ကားသော့အား မွေ့ယမ်းကာဆော့နေသည်။
" ဒီကောင်ကွာ လုပ်ရင်သေတော့မှာ!"
" မင်္ဂလာပွဲက ဘယ်တော့လဲ"
ဦးဘုန်းကုဋေနှင့်မတူ ဦးဘုန်းဋီကာက ခပ်အေးအေးပင်။ သူနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဘရိုင်ယယ်နှင့် ခံ့က ဘေးချင်းကပ်ထိုင်နေသည်။
" နောက်ငါးရက်"
" ဘယ်မှာလုပ်မှာလဲ"
" စံအိမ်မှာပဲ"
" ကောင်လေးကရော"
" စံအိမ်မှာ"
အမေးနှင့်အဖြေသည် အံကိုက်ကာတစ်ခုစီသာ။
" မင်းလုပ်ခဲ့တာတွေက ငါတို့မျိုးရိုးစည်းကမ်းအရ ပြင်ဆင်လို့မရနိုင်တာ သိတယ်မလား"
" ကျုပ်သိတယ်"
" အေး မင်းအနေနဲ့ လူပျိုဘဝကလို အကျင့်စရိုက်တွေကို လာမချိုးနဲ့ မင်္ဂလာပွဲနေ့ကျ လာခဲ့မယ် ကောင်လေးကရော မျိုးရိုးကောင်းလား"
" ကောင်းတယ် ဘကြီး၊ ညီလေးက လူကောင်းသူကောင်းလေး ခံ့နဲ့တောင် မတန်သလိုပဲ"
YOU ARE READING
ကိုယ့်ရဲ့ အထက်တန်းစား|| မှိုင်း
Fantasyအောက်ပါ fiction သည် 18+ အမျိုးစားဖြစ်သည့်အတွက် အသက်ပြည့်ပြီးသူများသာ ဖတ်ရန် သတိပေးအပ်ပါသည်။ 18+အမျိုးစား ဖြစ်သည့်အပြင်၊ စကားလုံးရိုင်းများ ပါဝင်သည့်အတွက်ကြောင့် သဘောကျမှသာ ဖတ်ရန် ပြောကြားလိုပါသည်။ စကားကြမ်းများ၊ အပြောဆိုရိုင်းများ မကြိုက်လျှင် မဖတ်ရ...
