ကိုယ့်ရဲ့ အထက်တန်းစား|| မှိုင်း

28_U ( Final )

" ဖေဖေ.! ဖေဖေ့!"

ဧည့်ခန်းတွင်းမှတဆင့် အပေါ်ထပ်ဆီသို့ ပျံ့နှံ့လာသော ထိုအသံ..။

ဘရိုင်ယယ်၊ ထီနှင့်အတူ ဦးဘုန်းကုဋေတို့သည် ကိုယ်စီအခန်းရှေ့သို့ထွက်ကာ လှေကားထိပ်သို့ ကြည့်လိုက်ကြသည်။

ညှို့မှိုင်းသွင်သည် luggage အိတ်အားကိုင်ဆွဲကာ မျက်နှာမှာလဲ သုန်မှုန်နေသည်။ ဦးဘုန်းကုဋေသည် သက်ပြင်းသဲ့သဲ့အားချလိုက်ကာ.

" သားငယ် သားနဲ့ ရန်ဖြစ်လာတာလား"

မှိုင်းသည် ခေါင်းအား တစ်ချက်သာငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ ဘရိုင်ယယ်သည် မထူးဆန်းတော့သည့် ဟန်ပန်ဖြင့် မှိုင်း၏အနားသို့ လျှောက်လာလေသည်။ ထီသည် သူတို့၏ အိပ်ယာအား ပြန်ဝင်ကာသိမ်းနေလိုက်သည်။

" သားငယ် ခဏစောင့်ဦးကွယ်။ အဖေ အဝတ်စားလဲပြီး လာခဲ့မယ်"

" ဟုတ်ကဲ့"

မှိုင်းနှင့် ဘရိုင်ယယ်သည် လှေကားထိပ်၌ ရပ်ကာကျန်ခဲ့သည်။

" ညီ.. ခံ့က ဒီတစ်ခေါက် ဘာလုပ်ပြန်ပြီလဲ"

ဘရိုင်ယယ်၏ မျက်နှာအား စေ့စေ့ကြည့်လိုက်သည်။ လေပူတစ်ချက်အား ခပ်ပြင်းပြင်းမှုတ်ထုတ်ရင်း..

" အဲ့လူကြီးကလေ လူသာသေသွားမယ်။ အကျင့်ကတော့ မသေနိုင်ဘူး။ ကိုကြီးသိလား မနေ့ညကလေ အရက်တွေသောက်လာတယ်။ သောက်တာကိုမပြောပေမဲ့ မူးမူးရူးရူးနဲ့ အန်ပါလေရော.."

အသံကြားရုံနှင့်ပင် ပျို့တက်လာသည့် မှိုင်းသည် ပါးစပ်ကလေးအား လက်ဖြင့်အသာအုပ်လိုက်သည်။

" မှိုင်း ရွံတတ်တာ ကိုကြီးလဲသိရဲ့သားနဲ့။ အဲ့တာ အဝတ်လဲပေးဖို့ ထခိုင်းတာကို မူးမူးရူးရူးနဲ့ ညီလေးကို ရိုက်မယ်၊နှက်မယ်ဟန်ပြင်ရော.. ကြည့်လေ ကိုကြီးတောင် ကိုကြီးဘယ်လောက်မူးမူး အစ်ကိုထီကို မရိုက်ဘူးမလား။ မှိုင်းကျတော့ အမြဲရိုက်မယ်၊ နှက်မယ်နဲ့.. ဒါပေမဲ့လဲ မှိုင်းကတော့ သိတဲ့အတိုင်းပဲလေ သူမရိုက်ခင် ကိုယ်က ဦးအောင်ပန်းအိုးနဲ့ ခေါင်းရိုက်ခွဲပြီး တစ်ခြားအခန်းပြောင်းအိပ်လိုက်တယ်။ ညကလာရင် အားနာလို့ ဒီမနက်မှ ဆင်းလာတာ ကိုကြီးရေ.."