ភាគទី5:ប្រច័ណ្ឌយើងមែន?

1.6K 86 0
                                    

សម្លេងថ្ងូរកាត់ព្រឹកយ៉ាងក្រលួចចេញពីបបូរមាត់តូចស្ដើងដែលកំពុងស្រែកដង្ហក់រំកិលចង្កេះទៅមុខទៅក្រោយតាមកម្លាំងដោលរបស់មនុស្សខាងក្រោម។

«អ្ហា...យ៉ុន...ហ្ហឹក...អូនចេញហើយ»លឺសម្ដីជីមីនដូចនោះយ៉ុនហ្គីស្រាក់ដៃចាប់ចង្កេះតូចអុកយកៗលឿនជាងមុនទៅទៀតហើយទីបំផុតគោលដៅនៃសេចក្ដីសុខក៏រត់មករកពួកគេទាំង2ព្រមគ្នា។

«បានហើយឈប់ទៅអូនហត់ហើយ»រាងតូចក្រាបមុខនឹងទ្រូងមាំស្រែកអង្វរក៌ទាំងដង្ហក់ខ្យល់ដង្ហើមដកសឹងមិនដល់គ្នា នេះមិនមែនទឹកទី1ទេបើគិតទៅវាគួរសមហើយ។

«ងូតទឹកអត់»ជីមីនងក់ក្បាលបន្តិចរួចយ៉ុនហ្គីក៏ក្រោកអង្គុយទាញកាយតូចអោយចេញពីខ្លួនមុននឹងក្រោកចេញពីគ្រែលើកក្រសោបសង្សារបណ្ដូលចិត្តឡើងជាថ្មី។

ចំណាយពេលសឹងតែមួយម៉ោងទម្រាំតែពួកគេងូតទឹករួចរាល់ព្រោះតែជីមីនឈឺផ្នែកខាងក្រោមខ្លាំងមិនអាចឈរបានទើបត្រូវអោយនាយងូតទឹកដុះខ្លួនអោយមួយឈុត។

យ៉ុនហ្គីបីរាងស្ដើងដែលមានសម្លៀកបំពាក់រួចជាស្រេចមកដាក់លើពូកមុននឹងទម្លាក់ខ្លួនចុះផ្ទាល់ដីផ្ដេកមុខលើភ្លៅរបស់ជីមីន។

«យ៉ុនបងធ្វើអីនឹង»ជីមីនចោទសួរឡើងទាំងភ្ញាក់ផ្អើលនេះជាទង្វើអ្វីទៅ?

«បងសុំទោស!»សម្លេងស្អកៗពោលពាក្យដដែលៗមិនដឹងជាប៉ុន្មានដងហើយទេដែលនាយពោលពាក្យ3ម៉ាត់នឹង។

សឺត...
យ៉ុនហ្គីក្រសោបដៃជីមីនមកថើបបន្តិចមុននឹងងើបមុខមកសម្លឹងកែវភ្នែកមូលក្រឡង់ដែលកំពុងសម្លឹងខ្លួនដូចគ្នា។

«បងនឹងទទួលខុសត្រូវលើអូន»លឺប្រយោគនេះហើយអារម្មណ័រំភើបបុកចូលពេញទ្រូងតូច ស្នាមញញឹមលាយទឹកភ្នែកក៏បញ្ចេញលើផ្ទៃមុខសររលោងរបស់គេ។

«មិចក៏យំ?»

«អូនរំភើបណាស់យ៉ុន..ហ្ហឹកអូនមិននឹកស្មានថាអូនអាចលឺពាក្យនេះចេញពីមាត់បងទេ អូនតែងតែគិតមករហូតថាពួកយើងគ្មានថ្ងៃអាចឈានដល់ថ្ងៃរៀបការឡើយ»

«ហេតុអ្វីអូនគិតបែបនេះ?»

«ព្រោះអូនគិតស្នេហាគ្រាន់តែជាអារម្មណ៍មួយឆាវរបស់មនុស្សពេញវ័យប៉ុណ្ណោះអស់អារម្មណ៍ហើយក៏ទៅមានអារម្មណ៍ក៏មកវិញ»ជីមីនពោលឡើងទាំងរលីងរលោងពិតណាស់គេមិនធ្លាប់គិតថាយ៉ុនហ្គីអាចជាមនុស្សដែលដើរជាមួយគេរហូតតទៅឡើយគឺមិនធ្លាប់គិតតែម្ដង។

ភ្លើងនរក(𝐬𝐞𝐚𝐬𝐨𝐧1)[𝐂𝐨𝐦𝐩𝐥𝐞𝐭𝐞𝐝]Where stories live. Discover now