Beyin Cerrahı

7.bölüm

     
      Üzerime siyah bir dar paçanın ve uzun bir lacivert sweat giymiştim.

     Çantama gerekli eşyaları aldıktan sonra, odadan çıkarken hepsi hazır bir şekilde koltuklara dizilmişti.

   Rıfat Bey yüzüme yüzüme imalı bakışlar ile sırıtırken öfkeli bakışlarımı ondan çekerek pişkin pişkin sırıtan Barlas'a çevirdim.

   Utanmadan bir de gülüyordu.

   Rüzgar koltuktan aldığı destek ile yanıma gelirken baba oğulu arkamdan bırakarak Rüzgar'ı kucağıma aldım ve koridora çıktım. İkili arkamdan sessizce takip ederken biz çoktan asansöre ulaşmış düğmesine basmıştık bile.

    Dörtlü olarak asansöre binerken gergin bir sessizlik vardı ortamda.

    Kısa sürede zemin kata ulaşırken Barlas ve Rıfat Bey öne geçerek bize yol göstermeye başlamışlardı ki buna gerek bile yoktu. Çünkü siyah giyinimli korumalar arbanın orda dikilmiş beklemeye devam ediyorlardı biz içeri girdiğimizden beri.

    Onların yanına giderken hepimiz arkaya binerken Rüzgar nereye gittiğimizi hissetmiş gibi huzursuzca yüzünü görünmeyecek şekilde göğsüme gömmüş küçük parmakları kollarıma sarılmıştı.

     Saçlarını okşayarak sakinleşmesi için çabalarken Rıfat Bey ve Barlas'ın üzerine de durgunluk çökmüştü.

    Barlas, Rüzgar'ı kucağına çekerken ilk defa itiraz etmeden giden ufaklığa baktım. Abisinin göğsünde yatıyor elleri ile gömleğinin yakalarını sıkı sıkıya tutuyordu.

    Gözlerim dolarken dişlerimi dudaklarıma geçirerek ikilinin birbirine sığınışını izledim. Çok zor olmalıydı bu durum.

    Rıfat Bey de kızarmış gözlerinden akan damlalar ile oğullarını izlerken kolunu oğlunun omzuna atarak ikisine de kocaman kucağını açmıştı.

    Çok şanslı bir aileydiler. Göğüslerine sığınabilecek kadar yakın oldukları insanlar vardı.

  Birbirlerinden destek alabiliyorlardı.

    "Gel buraya güzel kızım, sensiz olur mu? " Diyen Rıfat Bey ile bakışlarım gözlerine tırmanırken açtığı diğer kolu ile hızla yanlarına geçerek bende  ortak olmuştum sarılmalarına.

   Rıfat Bey gözlerimden anlamıştı ne kadar yalnız ve birilerine sarılmaya muhtaç olduğumu.

   Hepsi çok iyi insanlardı. Umarım bu minik aile yıkılmazdı. Umarım ameliyat sağ salim geçerdi. Yoksa nasıl toplanırlardı bilmiyordum.

    Hastanenin önünde duran araç ile hepimiz kendimizi toparlayarak inerken Rüzgar'ı bu sefer de Rıfat Bey almıştı kucağına.

     Barlas ve ben önde, Rıfat Bey ve korumalar arkada olacak şekilde içeri girerken Barlas elini belime koyup beni sol tarafımızda kalan asansöre ilerletmişti.

    İkinci katın düğmesine basarak aynada takım elbisesinin ve gömleğinin yakasını düzeltirken saçlarını da geriye doğru taramıştı parmakları ile.

   "Doktor kadın da benim mi haberim yok? " Diyerek tek kaşımı kaldırırken yüzünde ufak bir sırıtış belirmiş ardından ise ciddi bir ifade ile bana dönmüştü. Korumaların yanında veya dışarıda yüzü gülmüyordu beyefendinin. Sert mizacı ile geziniyordu ortalıklarda.

   "Yok doktor erkek güzelim merak etme. Bu hazırlıklar hep yeşil gözlü bir hatuna. " Diyerek son cümlesini fısıldayarak kulağıma söylemişti.