မောင့်ငယ်ဖော်

အပိုင်း ၂၆

Unicode

၂၀၀၇ခုနှစ်.....
စက်တင်ဘာမိုးရေစက်တို့သည် မန္တလေးမြို့ လမ်းမပေါ်သို့ အတားအဆီးမဲ့စွာ ကျဆင်းလျက်ရှိသည်။ လမ်းမတစ်ဆုံး မျှော်ကြည့်လိုက်လျှင် ရွှေဝါရောင်တို့က လွှမ်းနေသည်။ မိုးရေထဲတွင် အဝါရောင်သင်္ကန်းတို့က တလွင့်လွင့်။ လမ်းဘေးပလတ်ဖောင်းပေါ်ရပ်နေသော မောင်သည် ထိုမြင်ကွင်းကိုတွေ့လိုက်ရချိန်တွင် တစ်စုံတခုသောခံစားချက်တို့က သူ့စိတ်ဝိဉာဉ်ကို လွှမ်းခြုံသွား၏။ နောက်တော့ မောင်လည်း ထို ရွှေဝါရောင်တို့၏ တစ်စိတ်တဒေသဖြစ်၍ သွားလေသည်။
.......
.......

မောင့်ဘဝအတွင် အမှောင်မိုက်ဆုံးနေ့ရက်တို့သည် တဖန်ပြန်လည်၍ ရောက်ရှိလာလေသည်။ ဆယ်လှမ်းမပြည့်သည့် အခန်းကျဉ်းလေးထဲတွင် မောင့်နေ့စဉ်ဘဝကို တစ်ဦးထည်း ရှင်သန်ဖြတ်သန်းနေခဲ့ရသည်မှာ ယခုဆိုလျှင် ၃နှစ်ပြည့်ပြီဖြစ်သည်။ မောင်ဝတ်ဆင်ထားသည့် အပြာရောင်အင်္ကျီလေး၏ ရင်ဘတ်အိပ်ကပ်ထဲတွင် ခေါက်ရိုးကျိုးလျက်ရှိသည့် ဟောင်းနွမ်းသော စာတစ်စောင်ရှိလေသည်။

မောင်သည် စာထဲ၌ပါသည့်စကားလုံးများနှင့် လက်ရေးလက်သားကိုပင် စိတ်တွင် တစ်လုံးမကျန်မှတ်မိနေပေပြီ။ ထိုစာကို မောင်အချိန်တိုင်း ဖွင့်ဖတ်နေမိခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။ ထိုစာရရှိသောနေ့က မောင်တစ်ယောက် ထိုအခန်းကျဉ်းလေးထဲတွင် သည်းထန်စွာ ငိုကြွေးခဲ့ရပါသည်။ နေ့စဉ်နှင့်အမျှ ထိုဝေဒနာသည် မောင့်စိတ်အား နှိပ်စက်၍ နေသည်။

စာက မိုးဦးဆီမှ ရရှိသော စာဖြစ်သည်။ မောင်အထဲသို့ရောက်ရှိပြီး ၁နှစ်ကျော်ခန့်ကြာသောအခါမှ ရရှိခြင်းဖြစ်သည်။ သို့....မောင် ဟု စတင်ထားသည့်စာသည် ယခုပင် မိုးဦး၏ သူ့အားခေါ်နေကျအသံကို နားထဲ ကြားယောင်နေမိသည်။ မောင့်ကို ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ဖို့ အားပေးထားပြီး သတင်းဆိုးတစ်ခုကိုပါ ထည့်သွင်းထားသည်။ မိုးဦး၏ဖေဖေ၊ မောင့်ဆရာလေး ဦးမိုးမြင့် ကွယ်လွန်သွားပြီဖြစ်သည့်အကြောင်း။ ထိုသတင်းသည် မောင့်အသည်းကို ချေမွသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။ ဆရာလေးသည် မောင့်အတွက် မဟာတံတိုင်းကြီးဖြစ်သည်။ ပညာဟူသောအလင်းရောင်ကို မောင့်အား ပေးခဲ့သူ၊ အကောင်းနှင့်အဆိုးတို့၏ သဘာဝကို လမ်းပြပေးခဲ့သူဖြစ်သည်။ မောင့်ဆရာလေး၊ မောင့်ကို အမြဲကာကွယ်ပေးတတ်သော၊ မောင့်ကျေးဇူးရှင် ဆရာလေးသည် မောင်တို့အား ချန်ထားရစ်ခဲ့လေပြီ။ ထို့အပြင် ကိုယ့်ချစ်သူ၏ ဆင်းရဲဒုက္ခကို ဝေမျှပေးနိုင်မည့်သူ မဖြစ်ခဲ့ရသည့်အတွက် မောင့်ကို ပို၍ နာကျင်စေသည်။ ထိုကဲ့သို့သော မိုးဦးတစ်ယောက် ဝမ်းနည်းပူဆွေးနေချိန်၌ မိုးဦး၏ နံဘေးတွင် မောင်ရှိမနေနိုင်သည့်အဖြစ်ကို စိတ်ထိခိုက်ဆုံးဖြစ်သည်။
"မိုးဦးရေ... မောင့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါကွာ"