Fall In Love With You

Final

Jungkook ile ben bir arabada, ailelerimiz bir arabada yoldaydık. Seul'de tuttuğumuz evi yerleştirmeye gidecektik. İçimdeki heyecan bir türlü bitmiyordu. Bir hafta içerisinde evi tamamen yerleştirmiş, artık Jungkook ile birlikte yaşıyor olacaktım.

Çoğu eşyamız önden gitmişti ve bize sadece özel eşyaları yerleştirmek kalmıştı. İkimizin de zevkine uyan yeni mobilyalar almıştık ve hayalimdeki gibi olursa evimiz muhteşem olacaktı.

Yüzümden silinmeyen gülümsememle Jungkook'a baktım. Son derece odaklanmış halde yola bakarken yine çok yakışıklı görünüyordu.

Radyoda sevdiğim şarkının çalmasıyla gözlerimi ondan çekip şarkının sesini açtım ve neşeyle eşlik etmeye başladım. Jungkook'un da arada bir bana baktığını hissediyordum ama aldırmıyordum. Şarkılar değiştikçe o da söylemeye başladı.

Birbirimize bakarak şarkıyı söylerken o kadar mutluyduk ki şeritten çıkıp önümüzdeki ağaca çarpmak üzere olduğumuzu farkedememiştik. Son anda başımızı döndürmemizle arkadan gelen korna sesleri, benim çığlık atmam ve Jungkook'un aniden frene basması ise hiçbir işe yaramamıştı.

Çarpışmayla araba takla atmadan önce Jungkook elimi tutup gözlerime baktı. Bu gözlerini son görüşüm, elini son tutuşum mu olacaktı. Gözünden akan yaşa bakarken keşke ağlamasa dedim, keşke bunlar yaşanmasa, mutluluğumuz bu kadar kısa sürmese...

Kafamda hissettiğim acıyla gözlerimi kapatmadan önce son kez ona baktım, güzel yüzündeki kanlar hiç yakışmamıştı.

*

Jungkook

Rahatsız edici ışıkla gözlerimi açtığımda her yerimin ağrıdığını hissediyordum. Neredeydim? En son Taehyung ile arabada olduğumu hatırlıyordum. Aniden elime sarılan ellerle şaşırarak bakışlarımı oraya çevirdim. Taehyung olduğunu düşünmüştüm ama annemdi. Öyleyse Taehyung neredeydi? Etrafa göz gezdirdim ama onu göremiyordum. Şimdiden içimi sıkan hastane odasında annemden başkası yoktu. Annem ağlayarak iyi olup olmadığımı soruyordu ama şuan önemli olan o değildi. Zorlanarak oturmaya çalışırken aklımdan geçen şeyi sordum.

"Anne, Taehyung nerde?"

Annemin duraksaması garip gelse de devam ettim.

"Eve mi gitti? Biz niye buradayız ki? Taehyung'u görmek istiyorum. Evimize gidecektik niye hastanedeyiz şimdi?"

Dediklerime şaşırmış gibi görünüyordu, gerçekten ne olduğunu anlamıyordum. Şuan Taehyung ile evimizi yerleştirmemiz gerekiyordu. Annemin cevap vermesini beklerken sonunda konuştu.

"Sen ne olduğunu hatırlamıyor musun?"

"Ne olduğu önemli değil şuan, Taehyung nerde diyorum."

Sinirlerim bozulmaya başlamıştı, neden doğru düzgün cevap vermiyordu ki?

"Oğlum, evi yerleştirmek için Seul'e gittiğimizi hatırlıyor musun?"

"Evet, hatırlıyorum. Hatta Taehyung ile şarkı söylüyorduk arabada ama sonrasını hatırlamıyorum."

"Kaza yaptınız. Taehyung da burada şuan."

Korkuyla kalkmaya yeltensem de annem beni durdurmuştu.

"Anne Taehyung'u görmem lazım. O iyi mi? Kötü mü yaralandı?"