I'm a mess

Hoofdstuk 40

Jill

,,Hoezo ben ik de oorzaak van dit alles?" vroeg ik verbaasd. Ik snapte het niet, ik deed niets fout. Tenzij mezelf zijn een fout is. ,,Dat kan ik je niet zeggen."
Ik zuchtte, hier had ik dus niets aan. ,,Hoe bedoel je?" vroeg ik. ,,Je gaat het niet begrijpen," zei hij. Ik fronste mijn wenkbrauwen, als hij nou een keer alles gewoon zei. ,,Ik kan het toch proberen te begrijpen?"

,,Oké, als je het zo graag wilt weten. Jace wilt jou, en doormiddel van mij probeert hij in contact met jou te komen. Maar, hij is een drugsdealer. Dus het beste is als ik ga, dan leert hij jou ook niet kennen."

,,Ik snap het niet, waarom wilt hij mij? Hij weet niet eens wie ik ben."

Ik vond dit echt eng, waarom wilde een of andere drugsdealer iets met mij? Hij kende me niet eens. ,,Ja het is beter dat je dat niet weet."

,,Wat! Het gaat hier wel om mij! Dus zeg nou maar!" schreeuwde ik. Wat dacht hij wel niet? Ik had hier net zoveel recht op om het te weten. Nu wilde een of andere gek iets met mij. ,,Als je het zou graag wilt weten? Hij kent jou door mij, hij wilt jou door mij."

Ik keek hem verbaasd aan, dit alles kwam door hem! Straks zocht die Jace mij op en dan .. moest ik ook drugsdealer worden. Waarom had Cameron over mij verteld? Kon hij gewoon niet over weetikveel Merel vertellen? Daar heeft hij toch mee, of had? ,,Bedankt. Het is inderdaad beter als je gaat," zei ik fel en verliet de kamer.

Vanaf nu ging ik dus niet meer met hem om, hij ging binnenkort weg dus dat kwam goed uit. Het boeide me niet waar hij heen ging, als hij maar wegging. Ik was erg gefrustreerd, en die werd groter toen ik bedacht dat ik morgen een filosofie toets had. Ik had helemaal niet geleerd, had ik überhaupt wel mijn huiswerk gemaakt? Volgens mij wel, ja toch? Ik kwam mijn kamer binnen en sloeg de deur met een klap dicht. Ergens in mijn kamer hoorde ik mijn mobiel rinkelen. Ik haalde alles overhoop, en uiteindelijk vond ik hem ergens in mijn kledingkast, wat ik ergens wel vreemd vond. Het was David. Ik nam op. ,,Hey," zei ik. Ik had geen zin om een lang gesprek te houden. Ik moest nog leren voor mijn toets en wilde niet eindigen met een zes. Minimaal een acht. Mijn ogen gingen naar een aantal boeken op mijn bureau die aan de rand stonden te balanceren. Uiteindelijk vielen ze met een klap op de grond. ,,Wat gebeurd daar?"

,,Niets, mijn boeken vielen."
Het klonk een beetje raar, maar doordat ik waarschijnlijk mijn mobiel wilde vinden had ik mijn boeken niet goed terug gelegd. ,,Oké, kun je nu komen? Gewoon, chillen."

,,Nee sorry ik moet leren," beantwoordde ik zijn vraag. Ik hoopte niet dat hij boos zou worden. ,,Oké, maakt niet uit. Succes met leren, doei."
En hij hing op.

Na twee uur geleerd te hebben kende ik de stof, gelukkig voor mij was het niet veel en heel simpel. Gewoonlijk zou ik een week van tevoren hebben geleerd, maar dit keer niet dus. Ik zuchtte en legde mijn boeken neer. Ik liep mijn slaapkamer uit en kwam Hailey tegen op de bank.

Maar ze zag er niet vrolijk uit, in tegen deel. Ze zat te huilen. Geschrokken liep ik naar haar toe. ,,Hailey, wat is er?" vroeg ik. Ze antwoordde niet en bleef maar huilen. ,,Komop, wat is er?" probeerde ik nog een keer. ,,I-ik, ik voelde me de laatste tijd ziek en moest overgeven. Ik ben naar de dokter gegaan en heb een zwangerschapstest op aanraden gedaan. En de uitslag is .. is positief." Haar lippen trilden en ze begon te huilen. Zwanger? Ze is nog maar zestien. En de vader? Is dat die ene jongen, weet hij hiervan? Het beste wat ik nu kon doen was haar steunen. ,,Ga je het weghalen?" vroeg ik.

,,Natuurlijk!" riep ze boos. ,,Als mijn ouders hier achterkomen ben ik dood."

Ik vond het oneerlijk, als ze beter had opgelet was ze nu niet zwanger. Ze kon toch niet zomaar haar kind doden. ,,Ik weet dat je het erg vindt, maar voor één keer luister ik naar mezelf."
En met dat gezegd te hebben liep ze weg.

----

Gaat Hailey echt haar kind weghalen... of niet? Wat denken jullie?

Had je dit zien aankomen?