I'm a mess

Hoofdstuk 24

Jill pov

"David? Dé David?" vroeg Cameron verward, en met een diepe frons op zijn voorhoofd. "Ja, die David. Er is hier maar één David." zei Abigail rustig, maar ergens in haar stem hoorde je hoe ze hiervan genoot. "Dit meen je niet. Met die klootzak?" Zijn ogen stonden vol ongeloof, en even kruisten onze blikken elkaar. "Cameron het feit dat het jou schuld is dat zijn zusje dood is, betekend niet dat hij tegen iedereen een klootzak is." Ouch, dit moest hem wel raken. Toch? Of is hij zó harteloos. "Juist, nevermind. Veel plezier, Jill." beet hij me toe, niet menend. Hij verliet de kamer, en deed de deur met een klap achter zich dicht. Vreemd.

Op het moment zat ik bij David in de auto. Het was erg ongemakkelijk, vooral om het feit dat we nog niet echt een woord hadden uitgewisseld. "Dus.... Hoe gaat het op school?" Ondertussen tikte hij met zijn vingers op het stuur. "Goed." zei ik. David had een strakke kaaklijn, zwart haar wat vandaag een beetje netjes zat, en ijsblauwe ogen. Zijn lippen waren vol en de kleur zat tussen rood en roze. "Hoe gaat het met jou?"

"Best, alles is best. Morgen is het één jaar."

"Wát is één jaar?"

Zijn grip op het stuur werd steviger, en zijn knokkels kregen meer de kleur wit. Ook zijn kaken waren sterk op elkaar geklemd. "Eén jaar sinds de dood van Katy." Ik schuifelde ongemakkelijk wat op mijn stoel. "Oh .. Eh ik .. " "Je hoeft je niet te verontschuldigen, anders dan dat vriendje van je." Ik fronste en keek hem niet begrijpend aan. "Cameron." verduidelijkte hij me, waarna een klein lachje van mij volgde. "Hij? Hij is mijn vriendje niet, sterker nog wij zijn niet eens vrienden."

"Je bent anders wel vaak met hem."

"Je bedoelt Abigail, aangezien we kamers delen zie ik hem wel vaak ja."

"We zijn er." veranderde hij van onderwerp. We stapten uit, en voor me zag ik een chique uitziend restaurant, dit moest vast duur kosten.

"Hoe was het eten?" vroeg David. "Lekker, bij jou?"

"Hetzelfde." Hij bleef me een tijd doordringend aan kijken, maar richtte zijn blik weer op zijn glas. "Laten we gaan." zei hij vastbesloten. Hij riep de ober. "Moet ik mee betalen?" vroeg ik voorzichtig. Hij glimlachte kort naar me. "Nee, tuurlijk niet." Hij betaalde en samen liepen we weer naar buiten. "Wil je naar huis?" vroeg hij. Ik knikte, want wat zouden we anders moeten doen. "Je ziet er mooi uit." zei hij. "Dat heb je al een paar keer gezegd." lachtte ik. Hij haalde zijn schouders op.

Na een kwartiertje waren we alweer terug, bij het studentenhuis. "Het was heel erg leuk, bedankt." zei ik oprecht. "Geen dank, je bent heel erg leuk."

En jullie weten allemaal wat daarna gebeurde ..

----

Sorry dat ik zolang niet heb geupdate had het heel druk! Sorry voor dit korte stukje

Vote & Comment?