I'm a mess

Hoofdstuk 45

Laatste hoofdstuk.

------

Jill pov

Zijn woorden waren niet gelogen, hij kwam er inderdaad snel achter. Alles was snel gegaan, heel snel.
Het een na het ander gebeurde. We waren net in het restaurant of Cameron kwam eraan, hij schreeuwde naar me. Jace pakte zijn pistool.

Hij richtte zijn pistool naar het plafond en schoot. Gegil kwam van alle kanten en iedereen dook in een reflex onder hun tafels. Ik keek van Jace naar Cameron. Er verscheen een grijns rond Jace's lippen, hij richtte het ding naar Cameron. Hij was wapenloos, de sukkel. Mijn hart klopte in mijn keel, en mijn lichaam trilde niet normaal erg. Het enige wat door me hoofd ging was dat Cameron vermoord kon worden. Er werden nog wat woorden uitgewisseld voordat er een schot klonk. Het werd zwart voor mijn ogen.

Ik was niet geraakt, maar lag nu wel in het ziekenhuis. Dit alles gebeurde een aantal uur geleden. Ik wéét niet wie er geraakt is, ik hoorde een schot en als ik me niet vergis nog eentje. Maar ik kon het al wel bedenken, Cameron was geraakt. Cameron was dood. Bij de gedachte al, schoten de tranen omhoog. Cameron was gewoon vermoord, vermoord door Jace. Hij liep nu waarschijnlijk vrij rond, niet opgepakt. Geen bewijs. Ik wilde hier weg, ik moest hier weg. Net toen ik wilde opstaan kwam mijn moeder binnen. Toen ze me zag plaatste ze haar hand voor haar mond. 'Jill, wat is er gebeurd?' riep ze verschrikt en kwam op me aflopen. Het enige wat ik kon doen was haar omhelzen en huilen.

Drie weken later

Ik had twee weken vrij genomen, en het was nu vakantie. Correctie, mijn moeder had twee weken vrij geëist. En die kreeg ik. Nog steeds geen gehoor, de buitenwereld werd steeds onbekender voor mij. Geen nieuws, niets. Alleen ik in mijn kamer, mijn moeder die me eten brengt en smeekt om mee te gaan shoppen. Ik kon niets, wilde niets. Ik had niks gehoord, ook niets van Cameron. Mijn vermoedens werden met de dag bevestigd, als hij leefde had hij me gebeld. Als hij in coma lag, dan had Abigail mij wel gebeld. Of iemand anders. Het was bijna kerst, bijna. Mijn gedachtes werden onderbroken door mijn mobiel die afging. Het nummer herkende ik niet, maar ik nam op. 'Kom onmiddelijk hierheen, je moet een verklaring afleggen.'

En zo stond ik vier uur later in dezelfde stad waar ik naar school ging, maar ik stond niet voor mijn school. Ik stond voor het politiebureau. Zonder informatie, niks. Het enige wat ik wist was dat ik een verklaring moest afleggen. Ik liep het gebouw binnen en sprak de eerste beste agent aan. 'Hallo, ik ben Jill. Ik moest hier komen om een of andere verklaring ofzoiets af te leggen?'
De agent wenkte dat ik mee moest komen. Hij zei dat ik moest zitten op een rode stoel en dat een ander agent en de dader zometeen kwamen. Jace, hij was dus opgepakt. Ik had de dood van Cameron nog altijd niet geaccepteerd, en ik stond zometeen oog in oog met de dader. Jace.

Het kamertje zelf was klein, kill en met betonnen muren. Er was al jaren niks aan verbeterd, zo te zien. De deur ging krakend open. Een dik agent kwam binnenlopen. Alleen ik had oog voor degene die naast hem liep. Cameron. Hij leefde nog, een gevoel dat ik niet kon plaatsen nam mijn lichaam over. Het was positief. Beide gingen ze voor me zitten. Hij was behoorlijk afgevallen. Cameron keek me zonder emotie aan. De agent gaf me een hand. 'Robert.' 'Jill.'

Het gesprek ging als volgt, Jace had zelfmoord gepleegd. Maar Cameron werd er voor aangehouden, omdat hij zo slim was geweest om het pistool op te pakken. Jace had de bewakingcameras al uitgeschakeld. Hij was slim geweest, als hij Cameron vermoord had werd hij opgepakt, gelijk. De politie zocht blijkbaar al lang naar hem in verband met verschillende misdaden. Als hij zelfmoord zou plegen werd de schuld naar Cameron geschoven. Wat nu is. Ik moest nu vertellen of het waar was, dat Cameron Jace had vermoord. 'Meneer de agent, Robert, ik kan u verzekeren dat Cameron hem niet heeft vermoord.'

Heel wat zaken daarna volgde, ik moest handtekeningen zetten. Het was maandag, één dag voor kerst. Samen liep ik met Cameron het bureau uit. Hij keek me aan. 'Dankje, dankje voor alles. Zonder jou zat ik nu vast, misschien wel voor de rest van mijn leven. Ik weet niet hoe ik je kan bedanken.'

'Vier kerst samen met mij, dit jaar.'

'Afgesproken.'

----

THE END!!!!

Laat ik een lange tijd niks meer van me horen, is het boek opeens geëindigt. Ja, het boek is echt gedaan. 1 juli 2014 begon dit boek, en nu is het alweer 30 oktober 2015. Wow, what a long time.

Moeilijk te beseffen dat dit het einde is van het boek. Maar ja, het is wat het is. Hehe.

Er komt nog een dankwoord, dan is dit boek echt afgesloten.

En nu om de vraag te beantwoorden die ik waarschijnlijk het meest krijg als ik dit nu niet zeg.

KOMT ER EEN VERVOLG??

Komt er een vervolg ;). Jaaaa..... dat weet ik niet. Grapje ik weet het wel haha. Het antwoordt is nee, er komt geen vervolg.

GRAPJE DENK JE ECHT DAT DIT GEDAAN IS FOUT FOUT FOUT. ER GAAT NOG ZOVEEL GEBEUREN. ZOVEEEEEL. DUS JA ER KOMT EEN VERVOLG.

Het vervolg staat online wanneer mijn dankwoord ook online staat. Kan nog even 1 week duren.

VERWIJDER DIT BOEK DUS NIET!!!!!!

DUS LET OP: LAAT HET BOEK NOG IN JE BIBLIOTHEEK STAAN.

KORT SAMENGEVAT: VERWIJDER HET BOEK NIET.

ER KOMT NOG EEN VERVOLG.

KUNNEN WE EVEN HARD GAAN VOTEN OP DIT LAATSTE HOOFDSTUK. J A? DANKJEWEL!!