I'm a mess

Hoofdstuk 18

Jill pov

Zijn woorden van gisteravond zat ik nog steeds te verwerken.'' Je moet gewoon uit mijn buurt blijven, Jill. Ik ben te gevaarlijk voor je.''

Het klonk sarcastisch, maar ergens hoorde je zijn serieuze ondertoon. Ik wist nou niet of ik het letterlijk, of té letterlijk moest nemen. Ik kon het figuurlijk nemen, maar zo was het niet bedoelt. Ik wist gewoon dat hij serieus was. En wat bedoelde Abigail nou weer met dat die Dylan het simpel houdt? Wat was er überhaupt gaande? Cameron had gelijk, ik moest me er niet mee bemoeien. Ik moest me niet bemoeien tussen Abigail en Cameron's zaken. Ik wist er niks van af, maar ergens trok het mijn nieuwsgierigheid. Misschien het feit dat mijn leven heel saai was, dat ik zocht naar iets spannends. Iets spannends waar ik me helemaal niet tussen moest mengen. Ik wist dat het fout was, ik wist het al te goed. Je kent die verhalen wel, van vroeger. Toen je een jaar of dertien was en al die verhalen over badboys las. Je moest niet iets met ze te maken hebben, anders raakte je ergens in waar je niet in wilde raken. Ik besloot dat ik genoeg had van mijn gedachten en liep naar de woonkamer, waar ik Abigail zag. Ze keek met een verhard gezicht naar de tv, het rare was dat de tv niet aan stond. ''Abigail?'' vroeg ik zachtjes. Ze balde haar vuisten. ''Jaren lang heb ik hem advies gegeven, altijd stond ik voor hem klaar. Ik wist wat goed voor hem was, en wat niet. Maar nooit luisterde hij, nooit. Ik maakte me altijd zorgen over hem, en hij? Hij deed er maar koeltjes over. En dan moet hij het telkens weer verpesten. Eerst met Katy, en dan met die klootzak Dylan. Hij doet dit expres. Hij weet dat hij niet van die rotstreken moet uithalen, vooral niet bij Dylan.'' Het leek meer alsof ze tegen haarzelf zat te praten, dan tegen mij. Ik begreep er helemaal niks van. Het leek me logisch, ik kende ze nog niet eens een maand.

''Cameron vertel het me nou.'' Hij zuchtte. ''Nee, en laat nu mijn arm los.'' Ik liet snel zijn arm los. Op dit moment stond ik ergens in een gang met Cameron. Ik wilde gewoon weten wat er was met die Dylan. Ik ben ook gewoon té nieuwsgierig. ''Houdt je nog van Abigail?'' vroeg ik. Geen idee waarom ik het onderwerp veranderde, maar ik moest het gewoon weten. Hij keek me raar aan. ''Hoe bedoel je?''

''Ik bedoel, houdt je van Abigail in een leuk-leuk manier.''

''Nee, en dat heb ik ook nooit gedaan.''

''Dat is echt zielig, waarom deed je dat?'' Ik vond hem nu echt een klootzak. ''Ik weet niet, om haar gelukkig te maken?''

''En haar daarna helemaal depressief maken zeker, net zoals bij Katy.'' siste ik. ''D-dat nooit.''

Ik kruiste mijn armen over elkaar, en keek hem uitdagend aan. ''Oh nee? Daar lijkt het anders wel op. En dit keer is het je beste vriendin.''

''Gosh Jill, hou er een keer over op! Je maakt me gek.''

''Hoe gek?''

En dat was het moment toen onze lippen elkaar ontmoette.

---------

Sorry voor kort stukje ..