YANSIMA

4.Bölüm

Eve varana kadar kulağımda kulaklıklarım , gözlerim kapalı , dün gece yaşananları düşündüm. Her ne kadar çok farklı olsa da, korkmuş olsam da cesur davranmıştım. Belki başka birileri olsa saçma sapan şeyler yapardı. Yani rüya mı gerçek mi diye binadan aşağı atlayanlar var. Evet biraz komik ama eğer rüyaysa beynin düşmenin nasıl bir his olduğunu bilmediği için yere değmeden uyanırsın. Ben daha önce bunları yaptığım için yapmak istemedim. Çünkü bu bir rüya değildi. Bir ara rüyalara çok kafamı takmıştım çünkü önceden rüyalarımı kontrol edebilirdim. Lucid rüyaymış adı. Eskisi gibi yetenekli olmasam da hala rüyamdan kendimi uyandırabiliyordum.

Dün korkmamıştım. Resmen büyülenmiştim. Hep o zamanlarda yaşamak istemiştim. Psikolojimin pek de iyi olmadığı bu zamanda bana iyi gelmişti. Bana bir hediye gibi , bir çıkış yolu gibi bir şeydi. Her ne kadar korkutucu olsa da ben korkmamıştım. Tekrar olacağı bile belli değildi ki.

Eve vardığımda çantamı salondaki koltuğa attım ve koltuğa yayıldım. Hayır yorulmamıştım. Sadece sanki dünkü yaşanan şeyler bana biraz ağır gelmişti. Gözlerimi tavana diktim. Uzun süre baktım. O sırada telefonum çaldı. Arayan Daniel'di.

"Efendim."dedim.

"Canım , evde misin ? Samantha sana gelmemi engelledi ama geleceğim."dedim.

"Evdeyim, yeni geldim. Kusura bakma arayamadım. Gel bekliyorum."dedim ve telefonu kapattım. Gözlerimi kapattım.

Kapının çalma sesiyle irkildim. Daniel gelmişti. Kollarını iki yana açıp sarılmamı bekledi. Kendimi onun kollarına bıraktım. Saçlarımı okşadı. Elini belime dolayıp salona doğru yürüdük.

"Daha üzerini bile değiştirmemişsin. Biraz da dalgın görünüyorsun , bir şeye mi üzüldün ? "dedi kafasını bana doğru çevirdi.

Yok bir şey der gibi kafamı salladım. Ama vardı.

Daniel yemek hazırlamak için mutfağa geçti. Bende onu izlemek için mutfaktaki masaya oturdum. Yüzümü ellerime yaslayıp onu izlemeye başladım. Yemek konusunda çok yetenekliydi , hep yemekleri o yapardı. Dolaptan malzemeleri çıkarıp yapmaya başladı , aynı zamanda bana da anlatıyordu. Üçümüzün aynı evde yaşadığı zamanlardan bu yana yemek onun alanıydı. Onunla çocukluktan arkadaştık, Samantha ise bize lisede dahil olmuştu. Daha sonra hepimiz İngilterede üniversite kazanınca beraber eve çıkmıştık. Sonra Samantha ailesinin yanında yaşamak için yanımızdan ayrıldı. Bende biraz daha kalıp ayrı eve çıkmaya karar verdim. Daniel bu kararıma kırılmıştı ama sonra kendine yakın ev tutunca biraz yumuşamıştı. Düşüncelerimden sıyrılıp , üzerimi değiştirmek için odama çıktım. Aşağı indiğimde masada yemekler hazırdı. Yemekler bittikten sonra bir film açıp , izledik. Biraz kafamın dağılmasına ihtiyacım vardı. Doktorumun söylediği şey de kafamı kurcalıyordu.

"Bugün senin yanında kalayım ister misin ? "dedi Daniel oturduğu yerde dikleşerek.

"Gerek yok , ben iyiyim. Başka bir zaman kalırsın , hem belki Samantha da gelir. "dedim gülümseyerek.

Akşamın geri kalanında Daniel'i yolcu ettim , etrafı toparladım. Odamda biraz kitap okuyup , uyumak için yatağıma uzandım. Dün olanlar tekrar olacak mı acaba ? Beynim olmasın ama kalbim olsun diyordu.
Gördüklerim her ne ise ben çok sevmiştim.

...

"Evet , bugün piyano hocası gelmeyecek. Bu elbisenin burasında hata var. Terziyi çağırdım , o gelecek."dedi bir ses , tanıdık bir sesti.
Gözlerimi açtım. Yine aynı odadaydım. Dünkü odada.