YANSIMA

Kraliyet Düğünü

●○ Lana Del Rey - Margaret ○●

●○ Faye Webster - Kingston ○●

Harry'nin benim dünyamda ne durumda olduğunu öğrendiğime göre özellikle bugün rahat davranabilirdim. Bu hikayede Kate'in kaderi Harry değildi. Kate'in kaderi William'dı. Kate'in kaderi Prenses olmaktı. Belki de bu hikaye bittikten sonra Kate olanları hatırlamayacaktı ancak ona güzel bir itibar bırakacağım için mutluydum. Bu kötü bir itibar değildi kesinlikle. Prens'in onu çok seveceğini ve sevdiğini biliyordum. Bu sevgi sonucunda kötü şeyler yaşanmış olsa da bir şekilde olanları geriye saramazdım. Bundan sonra emindim ki Kate ve William mutlu bir şekilde hayatlarına devam edeceklerdi. Tabi ki bu aşamaya gelmeleri biraz uzun sürebilirdi. Nitekim şuan bile aralarındaki mesafeler bir uçurumdan farksızdı. Sanki kurumaya neredeyse yüz tutmuş bir toprağın üzerinde birbirimizin karşısında durmuştuk ve üzerine bastığımız toprak kaçınılmaz bir şekilde kurumaya başlamıştı. Toprağın her bir hücresi kuruduğunda ortaya çıkan sesi dinliyorduk , hiç bir tepki vermeden. Daha sonra ise ayaklarımızın uçlarından kuruyan toprak yavaşça ayrılmaya başlamıştı. Onun ölümünden sonra üzerinde durduğumuz toprak git gide birbirinden uzaklaşıyordu ve William bunun üzerinde toprağın çekildiği yönde bana arkasını dönmüş bir şekilde benden daha hızlıca uzaklaşıyordu. Bense yalnızca arkasından bakıyordum. Bütün bu olanlar karşısında ona davranışlarımın pek de doğru olmadığını inkar edemezdim. O beni sokaktaki herhangi bir kuş gibi küçük bir yiyecekle kandırmış ve ben onu yerken kanatlarımdan beni yakalamıştı. Ellerinin arasından beni bir kafese bırakmıştı. Bu kafeste geçen günlerimde ise beni her gün sevmişti. Bu onu hem suçlu hem de suçsuz yapıyordu. Evet , bunu yaptığı için üzgündü. Ancak onun kalbine hançeri saplarken hiç de üzgün değildi. O sadece karşısındaki rakibi yenmişti. Evleneceği kızı belki de kendince kurtarmıştı. Evleneceği kızın suçu ise onun yanından ayrılmaktı. Belki başka bir şekilde bu olayı sonlandırabilirdi ancak olan olmuştu bir kere ve geri dönüş asla olmayacaktı.

Bugün Kate ve William'ın düğün günüydü. Bugünü mahvetmek gibi bir düşüncem yoktu. Kendimi bu ana bırakacaktım. Yalnızca ona nasıl davranacağımı bilemiyordum. Bunca zamandır aile evimde kalıyordum ve şu düğün koşuşturmasında yanıma uğramamıştı. O günden sonra onunla hiç bir bağlantım olmamıştı. Nöbetçilerle evime götürülmüştüm. Düğün ile ilgili işleri ise annem ve Kraliçe aralarında hallediyorlardı. Kendi kararım ile seçtiğim tek şey ise gelinliğimdi. Terzinin yanında getirdiği onlarca kumaş arasından seçim yapmak için her birisini üzerime tutarken aynadaki yansımam kendime gelmemi sağlamıştı. Gerçekten Kate evleniyordu. Gerçekler yüzüme bir kağıt parçaları gibi çarptı. Ona bir açıklama yapmak zorundaydım , biliyordum. Bunu nasıl yapacağımı , ağzımdan hangi kelimelerin döküleceğini ise bilemiyordum. Aklım karmakarışıktı. Düşünceler hiç beklemediğim bir anda aklıma doluyordu. Kendimi yemek yerken dahi düşüncelere dalarken buluyordum. Evdekilere bir şey çaktırmamıştım. Harry'nin ölüm haberi ise o kadar da konuşulmamıştı. Duyanlar sadece bir taziye iletiyor ve konunun üzerini kapatıyordu. Böyle yapanlar arasında annem de vardı. Annemin diğer kişilerden daha çok üzülmesinin nedeni tabi ki arkadaşının çocuğunu kaybetmiş olmasıydı. Taziye ziyaretine benim de gelmemi istese de gitmek istememiştim. Annesinin ne halde olduğunu tahmin edebiliyordum. Bu duygular benim pek de uzak hissettiğim duygular değildi. Kendimi bundan soyutlarsam daha iyi hissedeceğimi biliyordum. Oğlunun benim yüzümden öldüğünü ona söyleyemezdim. Annesi de diğer herkes gibi onun av sırasında öldüğüne inanıyordu. Av konusunda çok yetenekli olmasına rağmen yoldaki herhangi bir tuzağa düşüp öldüğüne insanların inanmaları kaçınılmazdı. Belki de inanmasalar bile bunun için bir şey yapamazlardı. İnsanların bu konuyu unutmaları gayet hızlı olmuştu. Harry'nin ölmesinin ardından onun ünvanı küçük kardeşine geçmişti. İnsanlar daha çok da bu yüzden bu ölümü pek fazla önemsememişlerdi. Onun arkasından gelen bir varisin olması avunulacak tek şeydi. Ancak artık onun için üzülmüyordum. Onun ölmesi Matteo'nun dönmesini sağlamıştı. Bir nevi bu iyi bir şey olarak bile görülebilirdi.