Hayat Sevince Güzel

Asansör (9. Bölüm)

(Bölüm Müziği: Gülşen-Bangır Bangır)👈🏻

-'Bütün hayatımız boyunca' derken?
-Yani, herhalde hep burada çalışırız diye düşündüm bir an herhalde...
-Tamam, dedi Nisan sitemli bir ses tonuyla.

^NİSAN^
Niye söylemiyor ki? Niye beni sevdiğini söylemiyor? Belki de beni sevmiyordur... O zaman niye deminki şeyi söyledi? Belki de gerçekten dediği gibidir. Zaten devamlı bana bağıracağını söylediğine göre ve yaptığına göre zaten beni sevmiyor...

^AYLA^
Ayy nerede kaldı bu kız ya? Çatlatacak beni meraktan. Acaba Sinan'ın yanına mı gitti? Ne konuşuyorlar? Telefonlarını da açmıyorlar. Bekle bekle çatlayacağım resmen.
-Hayatım.
-Canım.
-Ne düşünüyorsun öyle kara kara bakayım?
-Sorma Berzan ya. Nisan'ı bekliyorum hala gelmedi. Sinan desen huysuzun teki. Telefonunu açmıyor ikisi de.
-Tamam Aylacığım. Takma böyle küçük şeylere. İki yetişkin insan onlar. Ne olabilir ki?

^NİSAN ve SİNAN^
Yarım saat geçmişti. İkisi de yere oturmuş, bekliyorlardı.
-Öfff ya yarım saattir buradayız. Hiç mi bir Allah'ın kulu asansöre binmez bu kalabalık hastanede?
-Nisan burası ana asansör değil biliyorsun değil mi?
-Allah Allah! Dağdan gelen bağdakini kovuyor ya! Sen daha yokken ben buraların kaşifiydim, kaşifi!
Sinan güldü.
-Tabi canım, Kaşif Nisan'sın sen.
-Yaa dalga geçme!
Sinan tekrar güldü.
-Yok canım, ne dalga geçmesi koskoca Kaşif Nisan Hanım'la!
-Sinan!
-Nisan!
İkisi de gülmeye başladılar. Birden ışıklar geldi. Nisan:
-Sonunda! Diyerek ayağa fırladı. Sonra ayağı kaydı ve Sinan'ın üstüne düştü. İkisi de bakakaldılar. Çok yavaş bir şekilde birbirlerine yaklaştılar, gözlerini kapadılar... Birden kapı açıldı.
-Nisan?! Sinan?!
Ayla'ydı bu. İlk Ayla'ya sonra birbirlerine baktılar şaşkın şaşkın.
"Bir daha söylememi ister misiniz?" dedi Ayla gülümseyerek. "Altıncı hissim çok kuvvetlidir..."
~Bölüm Sonu~