KAYIT: SAHNE AŞK!

scene five: gerçek bir anı

KAYIT: SAHNE AŞK!

♪ yalın, sesinde aşk var

Dünya dönüyordu.

Ya da sadece başım dönüyordu.

Hiçbiri.

Asil Soykan'ın sol yanımdaki varlığına artık alışmıştım ancak onunla birlikte dakikalar, hatta saatler geçirecek oluşuma dakikalardır alışamamış, bu yüzden sakinleşememiştim.

Eve gitmeme izin vermemişti, bana fısıldadığı tek bir cümlesinin hemen ardından, benimle vakit geçirmek istediğini söylemişti. Ne yapmaya çalıştığını asla anlamıyordum.

Sessizce bu yolculuğun bitmesini beklerken nereye gittiğimizi bilmemek beni daha çok heyecanlandırıyordu.

Ona karşı çıkmamıştım, ona düşman değildim sonuçta. Ama ona karşı çıkmayışlarım kendime kızmama neden oluyordu.

"Gerilme."

Sesiyle irkilirken gözlerimi dışarıdan alıp onun üzerine çevirdim. "Gerilmedim," dememle, "Kemeri tutuşundan belli," diye mırıldandı. Sıkıca tutup tırnaklarımı batırdığım kemeri serbest bıraktım. Asil güldü hafifçe. "Dera, yanımda bu kadar gergin olmana gerek yok."

"Gergin değilim. Sadece nereye gittiğimizi bilmiyorum diye merak ediyorum. Bundan öncekiler de tamamen çekim gerginliği."

"Diğer gün bitecek eğer sorun çıkmazsa," derken ses tonu değişmişti, bu dikkatimden kaçmazken o an ne düşüneceğimi şaşırmıştım. Herhangi bir sorun çıkmazsa diğer gün son çekimi yapacaktık. Onunla geçen üç dört günün sonunda bir kez daha yabancılaşacaktık.

"Güzel olur umarım senin için. Beğeneceklerdir şarkıyı."

Sesim niye üzgün çıkmıştı ki? Bittiği için mi üzülüyordum? En başından zaten istemiyordum bu klipte oynamayı. Kardeşimin sırf Asil'le beni yakınlaştırmak için uğraşları sayesinde o klipte oynuyordum ve şu an buradaydım, onun arabasında, onun yanındaydım.

"Sen beğendin mi?"

"Ne?" diye sordum anlamayarak.

"Şarkıyı diyorum," diye mırıldandı hızını azaltırken. "Sen beğendin mi?"

"Çok," dedim gülümseyerek.

"O zaman yeter bana."

"Çok güzeldi. Seviyorum her şarkını ama bu benim için özel olacak." Çünkü seninle sahte de olsa anılarımı taşıyor içerisinde.

Asil gülümsedi. "Benim için de özel olacak."

"Ya," dedim son harfi uzatarak. "Şarkıların arasında ayrımcılık mı yapıyorsun, Asil Soykan? Cık, cık! Hiç yakıştıramadım sana."

Gülüyor olmasaydım eğer beni ciddiye alacak gibiydi.

Sözlerim onun da gülmesine neden olduğunda, "Neden özel?" diye sordum. "Ayrılık şarkısı... Birine mi yazdın?" Soruyu sorduğum gibi buna pişman oldum. "Beni ilgilendirmez, kusura bakma."

"Birine yazmadım."

Kaşlarımı kaldırdım. "Gerçekten mi? Nasıl yazabildin peki? Hissetmek önemli sonuçta."

"Hissetmek için yaşamak gerekmez her zaman."

Dudaklarım büküldü. "Bence gerekir."