Tuhaf hissediyorum ne zaman bu Adam ile göz göze gelsem içimde tuhaf hissediyordum. İçimde kasılmalar oluyor,
Kalb ritmim de çığrından çıkıyor.
Neyin nesi olduğunu anlamadığım bu hallerim, ilk defa böyle şeyleri hissediyordum daha önce hiç tanımadığım bana yabancı olan bu duyguları saklamak için tüm gün Eymen bey ile göz temasları kurmamaya,gerekmediği süreçe konuşmamaya çalışıyorum.
Bakışları ile sanki bana bişey söylemek istiyormuş gibi geliyor bana. Sormaya korkuyorum çünkü Eymen bey gibi bir adamın benim gibi birinden ne gibi bir isteği veya düşüncesi olabilir di?
Onunla aynı ortamda bi kaç saniyeden fazla durmak beni geriyordu gerçekten!
"Yarin görüşürüz Kayra, ışıkları ve Camları unutma canım!" Diyerek çıkışa doğru yöneldi Gülhan abla "Tamam, merak etme yarin görüşürüz" diye seslendim.
Her iş çıkışında olduğu gibi ışıkları ve camları kapatmak için odaları kontrol ediyordum. Yaklaşık 3 ay olmuştu Eymen bey'in bizimle çalıştığı süre.
Ne çabuk geçmişti zaman. Ama alışmaya başlamıştım onun yanında olduğum zamandaki saçma o hissiyata. Her zaman ki gibi günün sonuna kadar kendi odasında oturuyor du 3 ayda hep benle aynı zamanda çıkmıştı kapıdan. Tabi ben ilk başlarda tuhaflasam da bu durumu, ama zamanla alışmıştım buna da.
Herkes çıktıktan sonra çıkıyordu o, sanki her gün beni beklermiş gibiydi.'tabi ki saçmalıktı bu'. Bana göre en azından.
"Herkes çıktı Eymen bey isterseniz sizde çıkarabilirsiniz." Dedim bakışlarımı ondan kaçırarak. "Tamam, teşekkür ederim Kayra." Tebessümle söylediği şey üzerine "Hava Durumu pek iyi değil sanki, seni bırakabilirim istersen?" Gülümseyerek ve ısrarcı bakışlarla sordu.
Hava soğuk ve yağmurlu olduğu için bu fikir çok güzel olurdu aslında. Ama ona geçen sefer dediklerimden sonra nasıl böyle bişeyi kabul edebilirdim ki? Tam böyle düşünürken. "Geçen sefer bana söylediklerini hatırlıyorum ama endişelenmene gerek yok, lütfen kabul et, yani hava çok kötü gerçekten hasta olabilirsin ve bunu hiçbirimiz istemeyiz!".
Bir kaç saniye düşündük ten sonra gurur bir yere kadar can tatlıdır diyip, zaten aşırı ısrarlı bakışları üstüne başımı sallayarak onayladım onu.
Arabaya geçtiğimizde o şöför koltuğuna oturmuştu bende yanına oturdum. Gecen ilk birkaç sessiz dakika dan sonra, kafasını hafifçe bana çevirerek " Yalnız mı yaşıyorsun?" diye sordu. "Evet" diyerek cevap verdim. "Hmm,ailen nerde yanı sakıncası yoksa?" Sorduğu sorunun üstüne "Ben çok küçükken ölmüşler, o yüzden kimsem yok, hep yalnızdım ben ama alışığım zaten yalnız olmaya." cevapladım.
"Çok üzüldüm gerçekten, çok güçlü bir insansın gerçekten Kayra" dedi. Teşekkür ettim ve oda yola devam edıyordu.
Bi anda sorduğu soruyla gözlerim koçama açıldı ona belli etmemek için diğer tarafa döndürdüm kafamı.!! " Hiç sevgilin oldumu? -yada varmı şu an birileri? Yanlış anlama hep yalnızdım dedin ya ondan merak ettim sadece?" Bende " Hayır hiç olmadı ama hoşlandığım biri vardi ama oda çok eskidendi orta okulda" diye cevapladım.!
"Anladım, güzelmiş!" Dediğinde tuhaf bi bakış attım ki tam ne demek istediğini soracakken evimin önüne gelmiştik.
Teşekkür ederek arabadan inip eve girmemi bekleyen adama el sallayıp içeri girdim. "Oğlum salakımsın Askerlik arkadaşın mı el salladın!"kendi kendime kızdım ve duş alıp bişeyler yedikten sonra hemen uyumuştum.
