KARANLIK GECELER

12. BÖLÜM: SEÇİM

Seçim yapmak neden bu kadar zordu?

Bir soru soruluyordu. Seçenekler veriliyordu ve bizden birini seçmemiz bekleniyordu. Alt tarafı birini seçecek, sonuçlarına katlanacaktık değil mi?

Seçim yapmak zordu, çünkü önüne koyulan seçeneklerden birini tercih ediyorken diğerinden vazgeçiyordun...

Belki iki seçeneği de seçmek istiyorsun, belki de iki seçenekten de vazgeçemiyorsun. İşte zorluğu buydu. Vazgeçmek...

Eğer sana bir soru sorulursa ondan kaçmalısın. Çünkü sorunun cevabında bir seçeneği tercih edecek, diğerinden vazgeçeceksin. Vazgeçmek zorunda kalacak, belki de vazgeçmek zorunda bırakılacaksın...

Sana sorulan her soru da tercih edeceğin seçeneğe göre; ya kendinden ya da hayallerinden, sevdiklerinden vazgeçeceksin. Senden ya sevdiğinden vazgeçmeni ya da kendinden vazgeçmeni isteyecekler. Ya kendini feda edeceksin ya da o istedikleri hayalini kurduğun şeyleri...

IŞIL'IN ANLATIMIYLA:

Bazen hayatımı sorguluyorum...

Neden bunları yaşıyordum?

Neden hep canım yanıyordu?

Neden hep güçlü görünmek zorundaydım?

Neden bende bir kere olsun ağlayamıyor, güçsüz görünemiyordum?

Neden hep rol yapmak zorunda kalıyordum?

Asıl soru şuydu; Neden ben...

Bir çok insanın olduğu gibi benim hayatım da zorluklarla geçiyordu. Fakat bana diğer insanlar gibi ağlama şansı verilmiyordu, üzülme şansı verilmiyordu, güçsüz görünme şansı verilmiyordu...

Ben hep güçlü görünmek zorundaydım. Ben üzülürdüm, ağlamak isterdim fakat hiç ağlayamazdım...

Çünkü benim ağlama şansım yoktu, benim üzüntümü belli etme şansım yoktu...

Ben hep güçlü olmalıydım. Mantıklı, soğukkanlı olmalıydım. Üzüntümü belli etmemeli, hele de insanların yanında asla ağlamamalı ve içimi dökmemeliydim. İnsanlara güçsüz yanlarımı göstermemeliydim...

Annem Türkan: İsminin anlamı gibi tam bir kraliçeydi...

Cesur, gözü kara, başı dik bir kadındı. Benim bu hayattaki idolüm annemdi...

Çünkü annem her şeye rağmen dimdik kalabilen bir kadındı, o çok güçlüydü...

Çok zeki bir kadındı fakat bu zekasını zamanında kullanmasına izin verilmemiş, okutulmamış, babası tarafından zorla evlendirilmişti.
Zorla evlendirildiği kişi de en az babası kadar cahil, şerefsizin tekiydi.
Evet o kişi benim babam Hakandı...

Babam hem çalışmayan hem de içkisi kumarı bitmeyen resmen bir serseriyken annem onu adam etmişti.

Babamdan kurtuluşu olmadığını biliyordu, çünkü ne bir işi ne de kendi ayakları üzerinde durabileceği bir dayanağı vardı...

Ama bir kadın olarak gücünün farkındaydı. Babamdan kurtulamasa da ona boyun eğmedi. Eğer doğru düzgün çalışmazsa içkiyi, kumarı bırakmazsa babamı boşayacağını söylemiş babamın gözünü korkutmuştu. O günden sonra babam içkiyi kumarı bırakmış, bir iş bulup çalışmıştı.

Annem 17 yaşındayken evlendirilmişti... Hayalleri, gençliği elinden alınmıştı annemin. Tam benim yaşımda...

Fakat beni ve kardeşimi doğurduğu için asla pişman olmamıştı. Gençliğini yaşayamamış, bu yüzden bizim için elinden geleni yapmış, yapmaya da devam ediyordu.