It's a very hot afternoon in a typical Sunday. Common time for everyone to have a siesta or a break from a very exhausting week of work. Well, not the same with these twelve idiots. They don't like it. They loath sundays very much.
Bakit? Dahil hindi nila gusto ang walang ginawaga. Boring na boring sila sa buhay at halos mamatay na sa kakaisip ng kung anong p'wede gawin maibsan lang ang kabagutan. Kagaya na lang ngayon...
"Seph, bakit tanggap mo kami kahit na ganito kami?" one of them asked me.
"Why do you ask?"
Bumusangot siya, nabigo sa nakuhang sagot sa katanungan.
Umismid ako. "Wala. Kasi tanggap kong mongoloid talaga kayo."
"Grabe ka!"
"Grabe si Siph! Palagi na lang masama sa atin."
Kahit na gusto kong matawa sa mga mukha ng mga lalaking 'to, pinanatili ko pa rin ang pagseseryoso.
"Kasi mahal ko kayo?" I said then shrugged my shoulders. "Mahal ko kayo kahit baliw at OA kayo. Kaya hindi ko talaga hahayaang masaktan kayo ng kahit na sino. Magkakamatayan kami kapag sinubukan nila. Sasaksakin ko sila sa mukha."
"Wee?"
"Paano kung nasaktan mo kami? Papatayin mo sarili mo?"
"Oo nga? Paano kung aksidente mo kaming nasiko o kaya naapakan? Kaya mo bang saksakin ang mukha mo? Tigwayat nga lang, nangingisay ka na."
I tried not to slap them. Na-letse ako sa tanong ng mga 'to. Kahit na malapit nang mabwisit, kinalma ko na lang ang sarili at muli silang sinagot.
"Kapag aksidente, aksidente lang. Kung masasaktan ko man kayo, paniguradong may bongga akong rason o hindi kaya'y aksidente lang talaga. Malamang sa malamang ay para sa inyo rin iyon kapag nagawa ko."
I smiled sadly as they look at me as if I'm a teacher and they have to listen carefully or else I'll kick the hole out of their asses.
***************
Note: Ang storyang ito ay hindi mabigat kagaya ng inaasahan mo. Madrama lang dahil OA ang mga bida. Gusto mong matawa, hindi ba? Go ahead, turn the next page. Hindi kita pipigilan. ;]
