BAR TABURESİ

scene eleven

Selam,yeni bölümümüzle geldim.
Bu bölümde pek Atlas'ı okumayacağız,daha çok İdil'in kendisiyle verdiği savaşı okuyacağız.

İyi okumalar dilerim.

🌪

➛Sezen Aksu,
Git.

"Kalbimi delip geçen bu zehirli duygudan kendimi kurtarmaya çalıştım. Ancak bu duygunun çoktan kanıma karıştığından bihaberdim. Bu zehirin,panzehiri de sendin sevgilim. Hem zehirimdin,hemde panzehirimdin. Ve ben senden kurtulamıyordum,sen ise beni yok ediyordun."

🌪

atlaskryl:İki gündür yazmıyorsun,çok şaşkınım şuan.
08.57

atlaskryl:Bir sorun mu var?
12.50||"Görüldü." || "Çevrimdışı."

🌪

Elimde tuttuğum fotoğraf makinemi bir kenara fırlattım ve kendimi yatağa attım. Gözlerim tavanla buluştuğunda tüm bu hislerim ile nasıl başa çıkacağımı düşünüyordum. Ondan uzak durmaya çalışıyordum,yine.

Küçüklükten beri fotoğraf çekmeye bayılırdım. Yüzlerce fotoğraf çekmiştim,hepsi de hala benimleydi. Ayrıca tüm bu fotoğrafları bu zamana kadar sadece tek bir fotoğraf makinesiyle çekmiştim.

Çünkü ailem tarafından bana verilen ilk ve son hediye o fotoğraf makinesiydi.

Kaç defa bozulmuştu da zar zor halletmiştim hatırlamıyordum. Benim için değerliydi. Zaten benim için değerli olan çok az şey vardı hep. Çoğu benim için hala değerli olsa da yanımda değildiler.

Atlas'tan uzak durmaya çalıştıkça onu arıyordum etrafımda sürekli. İki gündür bara gitmemek için kendimi eve hapsetmiştim ama evde de sürekli onu düşünüyor,onun fotoğraflarına bakıyordum. Ayrıca bana yazmış olması işimi hiç kolaylaştırmıyordu.

Yapacağım hiç bir şey yoktu. En yakınım dediğim insan artık yoktu. Bir özür dilemek için bile aramamıştı.

Yalnızlık,her şeyi en yoğun şekilde yaşamak. En yanlış kararları almanı sağlayan durum.

Yanlış mı yapıyordum? Ne yaptığım konusunda bile bir fikrim yoktu. Bir yabancının dediğine kanarak ondan uzak durmaya çalışıyordum. Ama o bir yabancının söyledikleri hiç yabancı değildi.

Zarar vereceğini söylüyordu,vermişti.

Kesiklerimin çoğalacağından söz ediyordu,çoklardı.

Ve ben artık kendime bunu yapmak istemiyordum. Unutamazsın evet ama geride bırakabilirsin,diyorum kendi kendime. Sonra da diyorum ki madem geride bırakabilirdin üç yıldır niye bunu yapamadın? Karmakarışıktım. Her şeye takılıyordum ve her şeyi düşünüyordum.

En yıpratıcı şeylerden biri çok düşünmek ve çok kafaya takmaktır,derler. Ne mutlu bana ki ikisini de yeterince gerçekleştiriyorum.

Yatakta doğrularak ayağa kalktım ve mutfağa doğru ilerlemeye başladım. Bir kupa alarak kahve makinesini çalıştırdım. Üzgün olduğumda veya düşüncelerimi bastırmak istediğimde alkol almıyorsam genellikle kahve içiyordum. Yani,her zaman.

Hazır olan kahvemi alarak sandalyelerden birine oturdum. Saat henüz daha öğlen birdi ama bana saatler hiç geçmiyormuş gibi geliyordu. Hem uykusuzluk,hem ondan uzak durmaya çalışmak yorucuydu.