BAR TABURESİ

scene twenty four

Selam,yeni bölümümüz ile geldim.
Uzun bir aranın ardından uzun bir bölüm ile geldim.

Bu bölümümüz otuz beş oya ve on beş yoruma ulaştığında yeni bölüm gelecek.

İyi okumalar dilerim.

🌪

➛Melike Şahin,
Deli Kan.

"İyileştiremediğim yarayı deştim o gece,kollarının arasından çıkarak. Gözlerin gözlerime değdiğinde zihnimde kopan fırtınalar bu defa kaçmamı söylüyordu,deşilmiş yaralarımdan. Sen sevdikçe,sevgime rağmen kaçtım. Sonra kalbimin kırıkları ayağıma battı,düştüm. Elini uzatan sendin sevgilim ama ben elini tutamadım. Bu defa benimleydin ama artık biz beraber de olamazdık."

🌪

Nefes nefese geri çekildiğimizde ikimizde birbirimizin gözlerinin içine bakıyorduk. Göğüs kafesim hızla inip kalkıyordu. Onun durumu da benden farklı değildi,soluklanıyorduk. Ben ise anlamaya çalışıyordum. İdrak etmeye,bir kefeye koymaya,tanımını yapmaya çalışıyordum.

Atlas Koryel,

Göğüs kafesimde izi olan adam,

Yaralarına ev sahipliği yaptığım adam,

Yıllar sonra,beni öpmüştü.

Nasıl hissetmem gerektiğini bilmiyordum. Sadece paramparça olduğumu hissediyordum. Her anlamda. Göğüs kafesimin içindeki dört odacıklı organ heyecandan hızla atmaya başlamıştı,karnım kasılmıştı,soluğum kesilmişti.

Ama bir yandan göğüs kafesimdeki kırıklarım ruhuma batıyormuş gibi hissediyordum. Hiç bir şeyi örtbas edemiyordum artık. Oysa ki,konu o olduğunda,her şeyi halının altına süpürebiliyordum. Her şey siliniyordu ruhumdaki. Artık neden olmuyordu? Şimdi neden her şeyi yeniden yaşıyormuşcasına yanıyordu canım?

Halbu ki benimleydi. Yanımdaydı,ellerimden tutuyordu,sarılıyordu bana. Öpmüştü beni. Yaralarımdan öpmüştü,dudaklarımdan öpmüştü. Benim olması yetmez miydi? Yetmiyordu. Altı yılımı ona adadığım adamın benimle olması,daima yanımda olması yetmiyordu işte göğüs kafesimdeki sancının dinmesine.

Çünkü unutamıyordum.

Zaten unutmak,silmek,yok saymak da mümkün değil.

Altı yıl boyunca göğüs kafesimde taşıdım ben seni Atlas Koryel. Orada izin var,acın var. Orası paramparça,senin yüzünden. Şimdi istesen de toplayamıyorsun o paramparçalarımı. Öylesine acıttın ki canımı,öylesine incittin ki kalbimi bir daha istesen de eskisi gibi olamayız.

Ama ben olabileceğimize inanmak istiyorum.

Yine,yeniden;olmayacak şeylerin peşinden koşmaya karar veriyorum.

Biliyorum;kırılacağım,incineceğim,canım acıyacak.

Sorun değil,alışkınım.

Zaten onun verdiği acı hiç bir zaman azalmadı.

Sorun değil,yine acıtsın.

Sorun değil,hayatım tekrardan mahvolsun.

Sorun değil,yine kanasın.

Sorun,sorun,sorun!

Sen gidersin,ben kalırım.

Yine gelirsin,yine kanarım.
—kanatırsın.