##Unicode##
မောင်အစ်မနွယ်နားသွားတော့ သူမကဖုန်းကြည့်နေလေသည်။
"အစ်မနွယ်"
"ဘာလဲ"
သူမကိုခေါ်တော့ ဘောက်ဆတ်ဆတ်ပြန်ထူးလာတဲ့
အစ်မနွယ်ရယ်ပါ။
"ဟိုလေအစ်မညိုနဲ့အစ်မမှူးက လိုက်လာမယ်တဲ့"
"ဟမ်"
သူမမျက်ဝန်းတွေလင်းလက်သွားသည်။ အစ်မညိုကိုအဲ့သလောက်ချစ်သလားအစ်မနွယ်ရယ်။
"ဟုတ်တယ်။ဒီကိုလိုက်လာမို့တဲ့"
"တကယ်ကြီးလား"
"အင်း"
"ဒါဖြင့် ဘယ်တော့လဲ"
"မနက်ဖြန်ထွက်ခဲ့မယ်တဲ့
အဲ့ဒါ သွားကြိုဖို့အမေကြီးကိုစီစဥ်ခိုင်းထားတယ်။"
"အေးကောင်းသားဘဲ။လူများတော့ အထီးမကျန်တော့ဘူးပေါ့။ပြီးတော့ နင့်အကြောင်းလဲ ညိုသိတာပေါ့။"
"အစ်မနွယ်ကလဲ မောင်ဘာလုပ်နေလို့လဲ။"
"နင်က ငါ့ညီမပါဂျူဂျူးေမာင်ရယ်။နင့်အကြောင်းငါအသိဆုံး။"
"သိရင်လဲ အစ်မနွယ်ရယ် တခါတည်းဘဲပြောလိုက်မယ်။အစ်မညိုတော့မသိပါစေနဲ့။ မောင်ကအပျင်းပြေပါ။ခုအစ်မညိုလိုက်လာမှာဆိုတော့ မလုပ်တော့ပါဘူး။
မောင်ကအစ်မညိုကိုဘဲချစ်တာ။အစ်မနွယ်သိတယ်မဟုတ်လား။"
"ဟူးးး။ငါမပြောချင်တော့ပါဘူးဟာ။"
"မပြောချင်လဲ မပြောနဲ့တော့။စိတ်တော့မဆိုးနဲ့။မောင်ကမချော့တတ်ဘူး။ရည်းစားတောင်မချော့တတ်လို့ပစ်ထားတာ။"
"သိပါတယ်။နင့်အကြောင်း။"
ဂျူဂျူးမောင်ကိုတော့နွယ်မပြောချင်တော့ပါ။အပျင်းပြေတဲ့ခေါင်းစဥ်လေးကတော့လှလိုက်တာ။
ဒါပေမယ့် တစ်ဖက်လူကနှလုံးသားနဲ့ဟ။ခံစားတတ်တယ်။ နင်ဝဋ်ပြန်လည်မှဖြင့်ဂျူဂျူးမောင်ရယ်။
အဲ့နေ့ညကနွယ်တော်တော်နဲ့အိပ်မပျော်ခဲ့။
သူမလိုက်လာမည်တဲ့ ပျော်လိုက်တာဖြင့်
သူမကိုလွမ်းနေသည်မဟုတ်လား။
သူမမျက်နှာလေးကိုငေးချင်မိသည်။သို့သော်သူမကဆိုင်သူရှိနေပြီလေ။ ပိုင်ဆိုင်ခွင့်လဲမရ ငေးကြည့်ခွင့်လဲမရ နွယ့်အဖြစ်ကဆိုးလိုက်တာ။
YOU ARE READING
မောင့်မုဒြာ
Romanceကုမုဒြာဆိုတာ တခြားသူတွေအတွက်တော့ တန်ဖိုးကြီးတဲ့ပန်းတစ်ပွင့် ဖြစ်ချင်ဖြစ်လိမ့်မယ် မောင့်အတွက်တော့ သူဟာသာမာန်ပါဘဲ။
