မု ကြာပန်းတွေခူးပြီးအပြန် လမ်းမှာကလေးတစ်ယောက်ငိုနေတာကိုကြားခဲ့တယ်။
လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဖိုးသန်းထွန်းတို့အိမ်ကကွပ်ပျစ်မှာ ငိုနေတဲ့ကလေးပေါက်စ။
မိခင်ကောဖခင်ပါချော့မြူနေပေမယ့်ကလေးကအငိုမတိတ်။ဘာအလိုမကျလို့ပါလိမ့်။
မုလဲ ဝင်သွားတော့သည်။
"အစ်မကလေးကဘာဖြစ်တာလဲ။"
"ရေခဲချောင်းစားချင်လို့တဲ့ညမရေ။"
"ပူတော့စားချင်မှာပေါ့။ဝယ်ကျွေးလိုက်ပါလား။"
"ဝယ်ကျွေးတာ ငါးချောင်းရှိပြီညမရေ ဒါကိုထပ်စားချင်နေသေးတာ။"
"အမလေးတော် ငါးချောင်းတောင်ရှိပြီ။"
"ဟုတ်ပ။အလိုလိုက်ထားတော့အရမ်းဆိုးနေတာ။မရိုက်ချင်လို့ကိုအကမ်းတက်နေတာ။"
"ကလေးဆိုတော့အချော့ကြိုက်တယ်အစ်မရေ။"
"ချော့နေတာပဲလေ။မဟုတ်ရင်ရိုက်ပြီးနေပြီ။"
"ညမချော့ကြည့်ပါ့မယ်။
ကလေး။"
မုခေါ်လိုက်တော့ကလေးကမျက်လုံးဝိုင်းသားလေးနဲ့ကြည့်လာသည်။
"ကလေးနာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ။"
"ဂျူဂျူး..မောင်..ဟင့်။"
အငိုတိတ်သွားသော်လဲရှိုက်သံလေးတွေနှောနေသည်။
"ကလေးကရေခဲချောင်းငါးချောင်းတောင်စားပြီးတာကိုထပ်စားချင်နေတာဆို။"
"ငါးချောင်းထဲဝမှမဝတာ။"
"ရေခဲချောင်းကစားတိုင်းမကောင်းဘူးကလေးရဲ့။ချောင်းဆိုးတယ်ရင်ကျပ်တယ်။"
ဘာမှမပြောဘဲနှူတ်ခမ်းလေးဆူပြသည်။
"ရေခဲချောင်းအစားတခြားဘာ စားချင်လဲ။"
"ဟင့်ဟင်းရေခဲချောင်းပဲစားချင်တာ။"
"ကလေးရယ်။မဆိုးနဲ့လေကွယ်။
ဆိုးတဲ့ကလေးတွေဆိုလူကြီးတွေကမချစ်ဘူးနော်။"
"ဟုတ်လား။"
"အွန်းပေါ့။
ကလေးဂျိုးလို့ ေဂျာက်လောက်စားမလား။"
YOU ARE READING
မောင့်မုဒြာ
Romanceကုမုဒြာဆိုတာ တခြားသူတွေအတွက်တော့ တန်ဖိုးကြီးတဲ့ပန်းတစ်ပွင့် ဖြစ်ချင်ဖြစ်လိမ့်မယ် မောင့်အတွက်တော့ သူဟာသာမာန်ပါဘဲ။
