##Unicode##
မောင်ရေချိုးခန်းဝင်သွားတော့
မု လဲ ဝေ့ ဆီဖုန်းဆက်ကြည့်သည်။ ဒီကလေးမဘာဖြစ်လာတယ်ဆိုတာ မု သိရမှဖြစ်မည်။
"ဟဲလို..."
"ဟဲလိုဝေ။"
"အင်းပြောလေမု"
"နင့်ညီမ ငါ့အိမ်မှာ။"
"ထားထားဦးလား။"
"မဟုတ်ဘူးလေ။ မိုးကုတ်သူ မောင်။"
"အော်။အဲ့တစ်ယောက်ကဘာလို့နင့်အိမ်ရောက်နေရတာလဲ။"
"မသိဘူးလေ။ကျုပ်မသိလို့ ေဝ့လှမ်းမေးတာလေ။ေဝ့အိမ်နဲ့ဘာဖြစ်ခဲ့တာလဲ သူ့မှာငိုယိုနေတာ။"
"ဟင်ကျုပ်လဲမသိဘူးနော်။ကျုပ်ကနေ့လည်တည်းက အစ်ကို့အိမ်ရောက်နေတာ။"
"ဟင်ဘာလို့..။"
"သူမ ရောက်လာတယ်။"
"ဟမ်ဘယ်သူလဲ"
"မှူးငယ်။"
"ဟင်သူကဘယ်လို။"
"ဒီနေ့ဧည့်သည်နှစ်ယောက်ထပ်ရောက်တာလေ။
တခြားသူမဟုတ်ဘူး မှူးငယ်နဲ့ နေညိုတင့်လြင်။ငါနင့်ကိုမပြောဖြစ်တာ။"
"သူကဘယ်ကဘယ်လို။"
"ဂျူဂျူးတို့သူငယ်ချင်းတဲ့။"
"ထားပါအဲ့ဒါ ။ငါသိချင်တာ
မောင်ကဘာဖြစ်ခဲ့တာလဲ။"
"မသိဘူး။သူကနင့်အိမ်မှာစို အိမ်မှာတစ်ခုခုဖြစ်နေမှာ
ကျုပ်အိမ်ပြန်ကြည့်လိုက်မယ်။ပြီးမှ ဖုန်းပြန်ဆက်လိုက်မယ်။"
"အေးအေး။ပြန်ဆက်ခဲ့နော်။"
"အေးပါေတာ်။"
မုဖုန်းပြောပြီးတော့.. ဟိုကလေးမ နေညိုတင့်လွင် ဒီရောက်နေတယ်တဲ့ ဘယ်ဘဝကရေစက်တွေလဲ
သူနဲ့ထပ်မဆုံချင်တော့ဘူး။
....
မောင်ပြန်ထွက်လာတော့ အန်တီမုက စာဖတ်နေသည်။
မောင်လဲ အန်တီထုတ်ပေးသည့်အဝတ်များကိုဝတ်လိုက်ပြီး...
အန်တီကဘာရေးမွှေးသုံးတာလဲမသိဘူးမွှေးလိုက်တာ။
"အန်တီ။"
မု မောင်ခေါ်လို့စာအုပ်ကိုပိတ်လိုက်ပြီး
"ပြောတော်။"
YOU ARE READING
မောင့်မုဒြာ
Romansaကုမုဒြာဆိုတာ တခြားသူတွေအတွက်တော့ တန်ဖိုးကြီးတဲ့ပန်းတစ်ပွင့် ဖြစ်ချင်ဖြစ်လိမ့်မယ် မောင့်အတွက်တော့ သူဟာသာမာန်ပါဘဲ။
