လအနည်းငယ်ကြာပြီးနောက်...
ဂျူဂျူးမောင်က ဒီကရွှေဘိုတက်ကသိုလ် မှာလာတက်လေသည်။အန်တီကတော့ တက်ကသိုလ် ကြူတာပေါ့..။
နှစ်ယောက်အတူအဆောင်ငှားနေဖြစ်သည်။
"မောင်.."
"ဟင်..အင်း.."
"ထတော့လေ ကျောင်းသွားရတော့မယ်"
"ဟုတ်အန်တီ နောက်ထပ်ငါးမိနစ်ဘဲ"
"ဟာမရပါဘူး။ထတော့"
"လုပ်ပါအန်တီရယ် ခဏဘဲလေနော်"
"မရဘူးဆိုကွာ..ထ..."
"အာဘွားပေးရင်ထမယ်"
"မွ.."
"နဖူးမရပါဘူး kissပေး"
"ဟာမောင်ကလဲ"
"မပေးဘူးလား"
"မွ.."
"အဲ့ဲဒါကြောင့်အန်တီ့ကိုချစ်တာမွမွ"
"ဟာမျက်နှာမသစ်ဘဲဇွတ်နမ်းနေတယ်။အာပုတ်စော်နံတယ်"
"အော်ငြိုငြင်ပြီပေါ့္"
"စောစောစီးစီးမရစ်နဲ့နော်။သွားတော့မျက်နှာသွားသစ်ချေ"
"ဟီး..သွားပြီ"
..
မု လဲကျောင်းသွားဖို့ပြင်ဆင်တော့သည်။
ခဏအကြာမောင်အနားကိုရောက်လာသည်။
မှန်တင်ခုံတွင်ထိုင်နေသောမုကို မှန်ကတဆင့် မောင်ကစူးစိုက်ကြည့်နေသည်။မောင့်မျက်ဝန်းတွေထဲ မုကိုမြတ်နိုးခြင်းတွေအပြည့်ပါနေလေရဲ့။
"အန်တီ"တိုးတိတ်ညင်သာသွာခေါ်လိုက်သော် ဟင်ကနဲ့ပြန်ထူးလာသည့်အန်တီ။
"ဟင်"
"အန်တီ့အတွက်.. "
"နှင်းဆီပန်း..."
"ဟုတ်တယ် ခြံထဲမှာပွင့်နေတာတွေ့လို့သွားခူးလာတာ"
"အဆောင်မှူးဆူနေပါအုံးမယ်"
"မဆူပါဘူးအန်တီရဲ့။ပန်းပန်မယ်မဟုတ်လားအန်တီ"
"အွန်းပန်မှာပေါ့ မောင်ပေးတဲ့ပန်းပဲ ပန်ရမှာပေါ့"
"မောင်ကိုယ်တိုင်ပန်ပေးမယ်နော်"
မုခေါင်းလေးညိမ့်ပြလိုက်သည်။မောင်ကမုအနားတိုးကာ မု ထုံးဖွဲ့ထားသည့်ဆံနွယ်တွေကြားနှင်းဆီနီနီလေးကိုပန်ဆင်ပေးလေသည်။
YOU ARE READING
မောင့်မုဒြာ
عاطفيةကုမုဒြာဆိုတာ တခြားသူတွေအတွက်တော့ တန်ဖိုးကြီးတဲ့ပန်းတစ်ပွင့် ဖြစ်ချင်ဖြစ်လိမ့်မယ် မောင့်အတွက်တော့ သူဟာသာမာန်ပါဘဲ။
