##Unicode##
မနက်မိုးလင်းတော့ မောင့်ဘေးတွင် အန်တီမရှိတော့။
မောင်ရေချိုးခန်းဘက်ထွက်လာကာ တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ အထဲမှာဘယ်သူမှမရှိသည်နှင့် မောင်ရေချိုးဖို့ပြင်လိုက်သည်။
မောင်အဝတ်တွေချွတ်ပြီး အသံတစ်ခုကြားသည်နှုင့်နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့။ရေစိမ်ကန်ထဲကအန်တီကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
မောင်က သူ့သဘတ်နဲ့ လျှောက်ဖုံးနေသည်။
ဖုံးလဲလုံတာကျလို့။
"ဟာအန်တီကလဲ ရှိရင်လဲ တံခါးကိုဂျက်ချထားပါလား။"
"မင်းကကောဘာလို့အသံမပေးလဲ။"
"ေမာင် ကြည့်တော့ဘယ်သူမှမရှိတာ အန်တီကပုန်းနေတာကိုး။"
"ဘာပုန်း ရေချိုးနေတာ။
မင်းကကောဘာလာလုပ်တာလဲ"
"အဝတ်ချွတ်ထားမှတော့ ရေချိုးမလို့ပေါ့အန်တီရာ။"
"ဒါဆိုချိုးလေ။"
"ဟင်ဒီပုံနဲ့ချိုးရမှာလား။"
"အဲ့ပုံနဲ့မချိုးတော့ ကျုပ်နဲ့အတူဒီမှာချိုးချင်လို့လား။"
"ဟာအန်တီကလဲ"
မောင်ရှက်လွန်းလို့မျက်နှာဘယ်နားထားရမလဲမသိ။
"ဘာဖြစ်လဲမိန်းကလေးချင်းဘဲ။ကိုယ့်ဟာကိုယ်ချိုးစရာရှိတာချိုး။"
ဆိုကာအန်တီကမျက်လုံးမှိတ်ပြီးရေထပ်စိမ်နေသည်။
မောင်လဲ မြန်မြန်ချိုးလိုက်ပြီးထွက်ခဲ့တော့သည်။
အန်တီကြည့်နေမှာလဲစိုးရသေးသည်။အန်တီကိုကြည့်ပြန်ရင်လဲ သူ့ကြည့်တယ်ထင်နေအုံးမည်။
ဒါကြောင့် ရေသာအမြန်ချိုးပြီးပြေးထွက်ခဲ့သည်။
ရင်ထဲတွင်တော့အကောင်ပေါက်လေးကအစမသန်
ခုန်နေလေရဲ့။
အန်တီထွက်လာတာတောင်မောင်အဝတ်မဝတ်ရသေး။မောင့်အဝတ်တွေမှမရှိတာ။ဒါကြောင့်သဘတ်ကိုသာပတ်ထားသည်။အန်တီအဝတ်ဝတ်ပြီးသည်ထိ
မောင်အန်တီကိုသေချာကြည့်နေမိသည်။
အန်တီကအတော်လှသည်။
သူမမှန်တင်ခုံကမှန်ကနေ မောင့်ကိုကြည့်ကာ
YOU ARE READING
မောင့်မုဒြာ
Roman d'amourကုမုဒြာဆိုတာ တခြားသူတွေအတွက်တော့ တန်ဖိုးကြီးတဲ့ပန်းတစ်ပွင့် ဖြစ်ချင်ဖြစ်လိမ့်မယ် မောင့်အတွက်တော့ သူဟာသာမာန်ပါဘဲ။
