BİR AVUÇ TOPRAK

7. BÖLÜM

Ülkünün ve hele Türk soyunun ülküsü olan Türkçülüğün manasını anlamak, elbette ki, bir seviye meselesidir. 
• Nejdet Sançar

Ankara / 2018

Tekin Demirkan, Güralp Yaman ve onlara eşlik eden yirmi üç harbiyeli bugün Ankara'ya, Harbiyeye, geri dönüyorlardı. Neredeler miydi?

Komando Temel Mukavemet Kazandırma eğitimini tamamlamak adına Isparta, Eğirdir'e gönderilmişerdi. 9 haftadır oradalardı, ama bugün dönüş günleriydi.

Komando Temel Mukavemet Kazandırma eğitimini başarıyla sonuçlandırmışlardı. Beklenen de oydu zaten. Zordu ama yürekteki vatan sevgisi her zorluğun önüne geçiyordu.

Harbiyeli olmak her biri için, ayrı ayrı gururdu.

"Yediğim azarı ömrümün sonuna kadar unutmam ben beyler." Dedi içlerinden biri. Berke'ydi adı. Atış eğitiminde fazlasıyla dikkati dağınıktı. Sebebiyse meçhul değildi. Aşk meşk işleriydi. Ama bu dikkat dağınıklığı ona azar olarak geri dönmüştü. Zira atış eğitmeni az buçuk ağzına sıçmış olabilirdi.

"Hakettin." Diye bir yanıt geldi Güralp'ten. "Eğitimin ortasında yapılacak iş mi?"

"Güralp bilerek mi yaptık sanki? Cezamı kesti zaten eğitmen. Buraya bildirdiyse burada da aynı azarı yiyeceğim zaten." Diyen Berk'in morali oldukça bozuktu. Bunu yapmamalıydı. Her eğitimden başarılı geçen biriydi o. Şimdiki haline baktı bir de... Bu sevda işleri ciddi manada kimseye yaramıyordu.

"İnince bir ocak başı yapar mıyız beyler?" Diye sordu bir diğeri. "Sonra da evlere dağılırız." Sonrasında ekledi, "Tabii ben yine yatakhanedeyim."

"Yaparız yaparız." Dedi Güralp.

"Yaparız." Diye mırıldandı çoğu. Ardından gözler Tekin'e döndü. Tekin ona dönen gözleri farkedince başka çıkar yolu olmadığından başını onaylar biçimde salladı.

Birkaç dakika sonra Harbiyenin önünde yirmi beş harbiyeli durmaktaydı. Duş alınacak, kıyafetler değişilecek ardından sorumlu komutana gözükülüp çıkılacaktı. Bu kadardı. Bugün, o 9 haftanın  yorgunluğu o ocak başında bitip gidecekti.

"Güralp?" Diye seslendi içlerinden biri. Gözleri harbiyenin karşı caddesindeki kaldırıma döndü. "Ceylan gelmiş."