İbrâhîm gönlümü put sanıp da kıran kim? ~Asaf Halet ÇELEBİ
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hastane bahçesinin başındaki banka oturdu Güralp. Üzerindekikalın ceketin düğmeleriniaçıpsırtını geriye yasladı. Küçükbahçede gezinen gözleri acilin girişindetakılıkaldığındayüzündeküçük, ama anlamlı bir tebessüm belirdi. Nursema hemen oradaydıçünkü. Bir süre yerinden kıpırdamayıp Nursema'nın onu farketmesini bekledi.
Bir ay önce göreveçıkmıştı yine. Mesleğe atılalı neredeyse bir yılolacaktı, ve o bir yıldamesleğindeküçük de olsa yol kat etmeyi başarmıştı. Doğu görevindebaşına gelen en güzelşey Nursema olabilirdi aslına bakılırsa. Merkezdeki hastaneye arkadaşını ziyarete gittiğindegörmüştü Nursema'yı. Git, gel derken zor da olsa konuşmayıbaşarmıştı.
Acilde hemşireydi Nursema. Yedi aydırburadaymış Güralp'e söylediğinegöre. Küçücükşehirde bazen tesadüf, bazen de üzerinedüşünülmüşbiçimde karşılaşıyorlardı her hafta. Birbirlerini ilk gördüklerigünden bu yana dokuz hafta geçmişti. Başta iki yakınarkadaş gibi olsalar da birbirlerini tanıdıkçaarkadaşlıktan daha farklışeylere evrilmişti durum.
Uzatmaya gerek yoktu. Güralp Nursema'ya besbelli aşık olmuştu.
Aşıkolduğunuanlattığıilk insan en yakın dostuydu. Kardeşiydi. Tekin'di. Nursema'yı görürgörmez ilk önce Tekin'e anlatmıştı kalbindeki heyecanı. Bilirdi çünkü, Tekin kimselere anlatmazdı. Bu yüzdendir ki gözü kapalı güvenirdi ona. Arkadaşlarınınçoğuna güvenirdi ama Tekin'e gözükapalı güvenirdi; kardeşini, ailesini emanet edecek kadar çok güvenirdi.
Güralp az önceoturduğu yerden kalkıp acilin başınadoğruyürümeyebaşladı. Beklemeye devam ederse Nursema onu görmeyecekti zira. Yürüdü, yürüdü ve yürüdü. Bir aydırbirbirleriniyalnızcatelefondangördükleriiçinkalbinde beliren heyecan kırıntısı her adımında çığa dönüştü.
