-ACEMİ MÜSLÜMAN-

27. Bölüm

Merhabalar ❤️

Oylarınızı veriyorsunuz ama yorumlarınızı atmıyorsunuz. Biraz daha dikkat etsek olur mu? Unutmayın! Beni motive eden sizden gelen mesajlar ve yorumlar❤️

Oylarınızı verdiyseniz sizi bölüme uğurluyorummmm

İyi okumalar 🖤

Baba.

Hayal kırıklığı.

Baba.

Pişmanlık.

İki duygu vardı içimde. Babamı gördükten ve söylediklerinden sonra bastıramadığım iki duygu vardı içimde.

"Hayal kırıklığı, pişmanlık."

Öyle ki; pişmanlık içimi kavururken her şeye rağmen onu nasıl özlediğimi sorguluyordum.

Pişmandım. Çünkü çocukluğumu çalan,annemin ölümüne sebep olan, küçüklüğümden bu yana hem fiziksel hem de psikolojik şiddet uygulayan bir adamı nasıl özlerdim,kalbim ona hâlâ nasıl merhamet beslerdi anlamış değildim.

Çok yanlıştı.

Ablam babama bir kez bile dönüp bakmadan benim yanıma geldiğinde kolumu kavradı. "Eve gidiyoruz." Dedi sadece.

Sesinde alışık olduğum yumuşaklık, güven yoktu. Yerini donuk,sert ses vardı.

"Beni dinlemek zorundasınız. Son zamanlarımı sizinle geçirmek istiyorum. Sayılı günlerim kaldı... Belki de bir ay sonra hayatta bile olmayacağım. İzin verinde ömrümün son günlerini sizinle geçireyim."

Ablam çok kısa bir an duraksasa da kendini toparladı.

Bakışları babama saplanırken gülümsedi. "Uğruna annemin cenazesine bile gelmediğin o kadının yanına git. " Yanlış bir şey demiş gibi yüzünü buruşturdu.

"Çok pardon! Seni aldatmıştı öyle değil mi?"

Babam gittikçe yıkılırken öylece olan biteni izliyordum. Ağlamam kesilmiş ama içimdeki özlem kesilmemişti.

"Her şeyi hak ediyorum. Ama kızım, sencede çok acımasız değil misin?" Ablam öylece babama baktı.

Görebildiğim kadarıyla gözleri dolmuştu.

"Acımasız." Diye mırıldandı. Daha sonra gülmeye başladı. Gülüşü solarken babama doğru bir adım attı. "14 yaşındaydım daha! Hatırlıyor musun? Daha 14 yaşındaydım. Sakın! Sakın eski defterleri açtırtma bana. Yoksa mağlup olan sen olursun."

Neyden bahsediyordu ablam?

14 yaşındayken neler olmuştu?

Babamın gözlerinde ki pişmanlık beni mahvetti. Ne için pişman oluyordu? Ne yapmıştı babam?

Babam,ablama ne yaşatmıştı.

"Benim bir kızım var. Küçükken böyle davranmayı belki de kendisi değil o kadın istiyordu diye düşünüyordum. Ancak ben kızım olunca anladımki; sen kendi isteğinle bize,bana öyle davranıyordun. Çünkü ben istesemde kızıma kızamıyorum baba. Sahteden bile olsa onu incitmekten, kırmaktan korkuyorum." Ablam sustuğunda kolumu daha çok kavradı.

Babamın bana bir şey yapmasından korkuyor gibi duruyordu.

"Sen neden bizi incitmekten, kırmaktan korkmadın?"

Gözleri acıyla kısıldı. Bakışlarını kaçırdı. Ancak ablamın sorusuna bir cevap vermedi.

"Sen neden baba olamadın baba?" Sorumu duymayı beklemiyor gibi bana baka kaldı.