-ACEMİ MÜSLÜMAN-

3. Bölüm

Hoşgeldinizzzzzz 💗

Oy ve yorumlarınız düşük olmadığı sürece sınır koymayacağım.

İyi okumalar ❤

Pınar Mir'in anlatımı ile

Akşam üstü Rüstem amca markete geri döndüğünde bende eve geçmiştim. Babamın eve daha gelmediğini görünce içten içe mutlu olmuştum. Yorgundum. Ve bu yorgun halimle onun homurdanmalarını çekemezdim.

Elimdeki toka ile saçlarımı tepemden topuz yaptım. Ablam elindeki telefon ile hızlı hızlı yazışırken kaşlarım çatıldı.
Kiminle konuşuyordu?

"Hayırdır abla? Sinirli duruyorsun." Dedim merakla.

Yatağa geçip oturduğumda dudaklarını ıslattı. "Ya şu sürekli beni istemeye gelen kadın varya." Deyip hatırlamamı bekledi.

Başımı salladım. Kadın kafayı ablama takmış gibi, haftanın 4 günü oğluna istemeye geliyordu. Ablam ne kadar sert çıkışsa da kadın dinlemiyordu.

"Bugün yine geldi. Oğlunun numarasını buldum. Şimdi ona yazıyorum. Valla bıktım. Bıraksın peşimi" dedi sitemkâr bir sesle.

Göz devirdim. Cidden sabır taşı olsa çatlardı artık. Kadın hayır lafından anlamıyordu.

"Yaz,yaz. Bıraksın peşini artık. Çocuk değil. Koskocaman adam. Anlasın artık onu istemediğini. "

Beni onaylar biçimde başını salladı. "Aynen" dedi.

Son konuşmamız bu oldu. Yarım saat geçti geçmedi, kapı tıklanmadan açıldı. Karşımızda itici bakışları ile bizi süzen kadını görünce gülümsedim.

Baştan aşağıya bizi süzdü. Daha sonra ise "Yemek hazır." Dedi isteksiz bir şekilde.

İkimizden de cevap alamayınca göz devirdi. "Ne haliniz varsa görün "deyip kapıyı kırarcasına kapattı.

"Kudur varoş" dedim homurdanarak.

Ablam güldüğünde bende onunla birlikte güldüm. Her akşam yaşanan bir olaydı. O bizi yemeğe çağırır, biz de gelmeyiz.. sonra böyle kırarcasına kapıyı kaptırdı.

Ha birde sofrada babamın başının etini yerdi. Kızların şöyle, böyle diye konuşur,dururdu. Hoş, bazen babamın, onun yüzünden bizimle kavga etmişliği bile vardı.

Aslında artık alışmıştım. Sadece bazen, bazı lafları acıtıyordu... O kadar.

"Cevap verdi mi?" Diye sordum.

Yüzündeki memnuniyetsizliği görünce cevap vermediğini anlamış oldum.

Sessizlik odaya bir kez daha hakim olduğunda, aklımı kurcalayan ve canımı gittikçe sıkan konuyu ablamla paylaşmaya karar verdim.

"Abla şu Kenan olayı mahallenin diline dolanmış haberin olsun. Herkes sizi konuşuyor işsiz gibi"

Telefonda olan bakışları sertçe beni hedef aldı. "Kim, kimi konuşuyor Pınar? Kendi hallerini konuşsunlar önce." Dedi aksi bir ifadeyle. Yutkundum."Bana niye çıkışıyorsun? Söyledim sadece. Herkes, evleneceğinizi zannediyor."

Ensesini ovalamaya başladı. "Cidden bıktım."

Ablamı anlamıyor değildim. Anlıyordum. Her şey bir anda üst üste gelmişti. Ne yapacağını şaşırmıştı o da.

"Ne yapacaksın?" Dedim.

Bakışları boşluğa düştü. Birkaç dakika sadece boşluğu izledi. "Allah'ım bana bir çıkış yolu göster. Lütfen." Ağlamaklı çıkan sesini duyunca onun yanına oturdum.