GÖLGEDE YAŞAYANLAR

14. YENİDEN DAĞITILAN KARTLAR

Şarkı: Sertab Erener - İncelikler
Can Ozan - Toprak Yağmura

Hoş geldiniz. Yıldıza basarak geceye bir ışık yakmayı ve yorumlarınızla bölümü süslemeyi unutmayın. Sizi seviyorum🐚🌑🕊️

Instagram: golgedeyasayanlarofficial
elvannakil
TikTok: golgedeyasayanlar
Twitter: elvannakil

🌑

Derinliğin içerisinde kaybolan bir gözyaşı misaliydim, öyle sessizce geçip gitmiştim ve fark edilmemiştim. İz bırakmak önemliydi benim için, çünkü insanlar bende mutlaka unutulmaz izler bırakmıştı. Annem, Bulut, ablam, Uzay, hatta ilkokulda beni koruyan o kız.

Bu hayattan giden birisinden geriye kalan sadece zihindeki anılar oluyordu, zamanla o anının içinde nasıl gülümsediğini, nasıl baktığını, nasıl konuştuğunu bile net hatırlayamıyordun ama özleminin de en çok o kişiye ait olduğunu çok net hatırlıyordun. Hayatınızdan birisi kayıp gittiğinde bir daha hiç eskisi gibi olamazsınız, her giden sizden bir parça götürür yanında, zamanla eksilirsiniz ve siz artık eski siz olamazsınız. Biliyordum. En iyi ben biliyordum bunu.

Giden benden bir parça götürmüştü, kalan ise benden her parçamı götürmeye çalışmıştı inatla. Kaybolmuştum, kendimi karanlıkta bulmaya çalışırken bir gölgeyle karşılaşmıştım. Bir ay ışığının yansıttığı insan bedenine ait gölgeyle. Küçük Gece'nin gölgesiyle. Ellerimi kaldırarak saçlarını okşamıştım, fakat kendi saçlarım gibi değil, çocuk Gece'nin saçları gibi dokunmuştum saçlarıma. Sonra kolumu okşamıştım, kollarımı kendime sarmıştım ama aslında ben o çocuğa sarılmıştım. Kendimden alınan her parçaya inat sarılmıştım ben çocukluğuma.

Sarılabilseydim sarılırdım, öpebilsem öperdim, saçlarını okşayıp tarardım. "Korkma," derdim. "Korkma Gece. Sen büyüyünce korkun sadece kendin için olmayacak, şimdiden korkarsan baş edemezsin. Korkma Gece... gizlice korktuğun her şeyi bir gün yaşarsın. Korkma!"

Gizlice korktuğum birini sevmekti, birini bu hayatta kendim için kalmak isteyecek kadar çok sevmekti. Sevilmekti, benim için her şeyi göze alabilecek biri tarafından sevilmekti, hem fazla akıllıca, hem de fazla delice sevilmek. Gizlice korktuğum bir gün yaşadıklarımı artık kaldıramamak ve gitmekti, gizlice korktuğum yine gölgemin tek kalmasıydı. Batu'nun gitmesiydi.

Gizlice korktuğum bir gün artık Batu Karlı'nın Kara Çiçek'i olamamaktı.

Çok şey vardı gizlice korktuğum, içimden kendime bile söylemeye cesaret edemediğim. Hata mı ediyordum korkarak?

Yalnızlıktan korkuyordum içten içe, öte yandan da ben itiyordum çevreme dolan herkesi. Sevilmemiş çocukların yüreği buruk olurdu, benim yüreğim bin yerinden kırılmıştı. Kalbin kemiği yoktu ama en çok o kırılıyordu.

Beklediğimin aksine her zaman yalnız kalmıştım, hep kalabalıktan kaçıp aynadaki yansımama sığınmıştım. Benim benden başka kimsem yoktu çünkü belki de. Abim dediğim Uzay'a da, öz ablam olan Yaz'a da, zamanında sevgilim olmuş olan Serkan'a da susmuştum, çünkü kendim için yaptığım korkaklık onlar adına gösterdiğim en büyük cesaretti.

Dışarıdan bakıldığında çok ağlamazdım, bu davranışımla eşitlik sağlasın diye çok da gülmezdim. İçten içe ne zaman gülsem ertesi sabah içim çıkana kadar ağlıyordum, ağlamamak için gülmüyordum. Hayat verdiğinin yedi katını misliyle alıyordu, benim ise bir canım kalmıştı alınacak, ona da lafım yoktu.

"Sıçtık!" Diye fısıldadım ama yine de herkes duymuştu bu dediğimi. Uzay'la göz göze geldiğimizde ikimizde korkuyla teslim olur gibi kollarımızı yukarıya kaldırmış duruyorduk, polis sirenlerine bir insan her gün nasıl duyup da alışabilirdi, ben alışmıştım. İkimizde pes edercesine kafamızı yana yatırıp, göz devirerek kollarımızı indirdik ve cama doğru ilerleyip aşağıya ekip otosu park etmiş, siren sesleri açık tutulan ve içinden tane tane inen üniformalı polislere seslendik sırayla.