GÖLGEDE YAŞAYANLAR

8. GÖRÜNMEZ YARALAR

Şarkı: Kalben - Yara
Nazan Öncel - Bir Hadise Var

Hoş geldiniz, oy vermeyi ve satır aralarına yorum bırakmayı unutmayın lütfen. Bölüm sonunda buluşalım, sizi seviyorum. İyi okumalar 💖

🌑

Canımın yandığını hissettim, koca bir boşluk kadar, zifiri bir karanlık kadar, boynuma pranga vurulmuş kadar... hayır, hayır, pranga vurulmuş kadar değil. Hiçbir acı o kadar yukarıya çıkamazdı. Midem bulunacak kadar, umudumu yitirmiş kadar, korku kelimesini görmezden gelecek kadar, gözümü karartmış kadar canım yanıyordu. Kim olduğumu bilmeyecek kadar canım yanıyordu, insanların gürültüsünden kendimi duyamayacak kadar, çığlık atsam da içimde soğumayacak gibi bir acı, bedenimde olan acıyla karşılaştırılması mümkün olmayan bir acı. Korkusuzluğun korkusu vardı bir yandan da üzerimde, sonumu kendim getirecekmişim gibi bir korku, annem şu an yaşasa ona bir şey olur diye hemen yanına gidip, ona sarılana kadar güvende hissetmemenin korkusu.

Ölümümü kendim belirlemeyi çok düşündüm defalarca, sonra hayır dedim, dur. Dur Gece! Sustur o içindeki şeytanı, öfkeyi, en ufak şey de aklına bileklerine kan gölü oluşturma düşüncesini sustur. Dur artık Gece! Hayallerine kilit vuramazsın ama bu hayal değil. Gör bunu, bu felaket Gece! Adın bile kasvetli, adın bile senin korkun, adın bile senin yalnızlığın, sustur kendini Gece! Aynanın karşısına geçip kendini sorgulama, yansımana bakınca sadece acıyı görme, gözlerindeki öfkeyi kendine doğrultma, neden hep namlunun ucunu kendine doğrulttuğunu sorgula, seni buna neyin ittiğini, kimlerin sebep olduğunu sorgula Gece! Sustur o içindeki ölüm düşüncesini, sen düşmedin, üzerine bir bina çöktü ama hayatta kal Gece, ışık görmek için çabala, umut et. Çünkü sen o bodrum katından bir ay ışığı ile kurtuldun, böyle hayatta kaldın. Babanın inadına yıllarca direnmişken her defasında ölmeyi düşünme, sen bu kadarsın belki ama bu değilsin Gece.

Sen düşmedin Gece, bir sarsıntı oldu ve sen yığının altında kaldın, ama kurtulacaksın, her şeyi atlattın bunu da atlatacaksın. Bak gökyüzüne, ne çok yıldız var, ay ne güzel yerini almış, aç pencereni nefes al, sen bu kadarsın ama bu değilsin Gece, hiç olmadın. Sen kimsin Gece?

Hayır, ikinci kişi gözüyle değil, kendim olarak sormalıyım. Ben kimim?

Gece Ünal?

Değilim.

Dokuz yaşında bodrum katta kilitli olan kız çocuğu?

Artık değilim.

Ben o gün, tek bir sesle umudun varlığını hisseden o kız mıyım?

Evet, galiba o kızım ben. Umut ise hâlâ buralarda bir yerde. Hissetmeliyim. Peki neden dünyanın en çaresiz insanı gibi hissediyorum? Neden tek hissettiğim umudun olmadığı ve çaresiz olduğum.

Ölmeyeceksin Gece!

Kendime inanmak istemiyordum, kendimi kalabalığın gürültüsü uzaklaşsa bile duymak istemiyordum, yansımama baktığımda acıya batmış kız hep vardı ve ben hep onu görecektim, ben kendimi değil, o kızı görmek istiyordum. Tek bir sesle umudun varlığını hissetmek de istemiyordum artık, ben sadece bir banka oturmak, öylece durmak, gelip geçenleri seyretmek ya da seyrediyorum diye kendimi kandırmak istiyordum. Ben dünyada görünmezdim zaten, fakat ağlarken de görünmez olmak istiyordum. Zamanında benim çığlıklarımı duymayan insanlar, birden herkesin içinde ağlamamı da duymasın, görmesin istiyordum. Ben galiba yok olmak istiyordum.